Vrij laat in de zwangerschap kreeg ik een berichtje van Zelda. Samen met Feike verwacht ze haar eerste kindje, geslacht nog onbekend. Als ik de woning binnenstap voor de kennismaking doe ik een dansje; een hoog plafond, hoge ramen en een entresole waar ik op zou kunnen klimmen. Een paradijs voor een fotograaf!
Het gesprek is mega fijn, we klikken enorm en ze boeken mij meteen. Ik voel dat Zelda ook heel gevoelig is en vraag haar of we nog eens af kunnen spreken en wat buikfoto’s kunnen maken samen. Ze reageert gelijk dat ze dat heel fijn zou vinden.
Het maken van de foto’s was enorm fijn. Ik voelde dat onze band sterker geworden is hierdoor en dat is enorm waardevol. Rustig wachten we af tot het moment dat de baby zich aandient.
De uitgerekende datum gaat voorbij en op maandag 28 juni krijg in om 19.10 een appje van Zelda: ‘Hee Jessica, ik heb het idee dat het laaaangzaaaaam aan het beginnen is. Heb heel de dag al zo’n gevoel en nu wat kramp om het half uur/ 3 kwartier, houden soms een minuut aan, soms korter. Geen idee hoe lang het duurt voordat het doorzet. Misschien ebt het weer weg. Ik kan er nog goed doorheen ademen, zelfs zonder dat ik er bewust mee bezig ben. Gewoon een onaangenaam gevoel is het nu. Maar misschien tot zeer binnenkort.’ Oehhh! Stuur ik terug, en we spreken af dat ik naar bed ga aangezien ik al een nacht heb overgeslagen de nacht ervoor, en dat ze me niet op de hoogte houd maar belt met 5cm ontsluiting.
Als ik wakker wordt besef ik me dat ik de hele nacht heb kunnen slapen, superfijn! En ja hoor, dan gaat mij telefoon en belt Zelda zelf dat ik die kant op kan komen, omdat ze 5cm ontsluiting heeft. Wat een timing! Ik keek zo uit naar deze baring, het kan niet anders dan prachtig gaan worden. Als ik aankom zit Zelda in bad volledig in haar bubbel. Feike zit naast haar en houd haar hand vast. De verloskundige heeft al wat spulletjes klaar gelegd en gaat rustig in de keuken zitten. Zelda verteld dat ze is gaan douchen nadat ze mij belde en dat daar haar vliezen braken. Daarna zijn de weeën nog beter gaan doorzetten.
Er staan kaarsen aan, onderin het bad liggen lampjes, er klinkt een fijn muziekje, en het mooist vind ik de bos zonnebloemen naast het bevalbad. Wat een sfeertje, en wat bof ik dat het overdag is. De weeën komen echt met flinke regelmaat en af en toe opent Zelda haar ogen, kijkt me aan en lacht ze. Ik kijk vol vertrouwen terug, tenminste, dat probeer ik uit te stralen. Achter het bad staan zelfgemaakte affirmatiekaarten, de mooiste vind ik: ‘Ik kan dit, ik ben het al aan het doen.’ Wat ook de affirmatie was waar Zelda het meest aan had hoorde ik achteraf.
De verloskundige luistert zo nu en dan even naar het hartje, en het kindje doet het net zo goed als zijn of haar mama. En wat een prachtig team zijn Zelda en Feike. Feike weet door de zwangerschapscursus precies wat hij kan doen en helpt Zelda vooral om de focus op haar ademhaling te houden. Nog 1x komt ze uit bad om te kijken of er al volledige ontsluiting is omdat ze persdrang lijkt te voelen. 9cm, bijna! Dus snel terug in bad waar het zo goed ging.
Niet heel veel later zien we echt haar buik mee persen tijdens de weeën. Zelda blijft heel knap door zuchten en dan zien we op een gegeven moment een stukje van het hoofdje verschijnen. Op de top van de wee duwt ze een beetje mee maar bijna geheel zuchtend wordt het hoofdje geboren. Zelda voelt zelf mee en als het hoofdje staat en ze wacht op de volgende wee om het lijfje geboren te laten worden heeft ze een enorme lach op haar gezicht. Mijn hart maakt een sprongetje, deze stoere vrouw baart al lachend en ademend haar eerste kindje thuis in bad. Holy shit. Heldin!!!
De verloskundige helpt een klein beetje met het lijfje en dan kan Zelda zelf haar kindje aanpakken en boven water halen. ‘Het is een jongen! roept ze. ‘Ohnee! Een meisje! We hebben een dochter!’ Feike schuift naar zijn meiden toe en zo genieten ze even van hun eerste momenten samen. De baby heeft een goede start, kleurt mooi roze en huilt even. Je hebt het gedaan! Precies zoals je wilde, zoals je visualiseerde, jullie droom is uitgekomen. Welkom lief meisje. Over de naam twijfelen ze nog en ze besluiten dat daar ook geen haast mee is. Eerst maar even elkaar leren kennen.
Het kindje moet warm gehouden worden en opeens zie ik mijn dopper in het bad drijven! Haha! Hij wordt gebruikt om warm water over haar ruggetje te gieten. Na even knuffelen wordt ook de placenta in bad geboren. De baby mag al even aan de borst proberen te drinken maar zo in bad gaat dat nog wat lastig. Het water koelt af en het is beter als Zelda en de baby uit bad gaan. Feike mag zijn dochter voor het eerst vasthouden terwijl Zelda wordt afgespoeld in het bad en plaats neemt op de eettafel waar een matras op ligt.
Als Feike uitgeknuffeld is maken we een foto van het kindje nog aan de placenta en dan mag Feike haar los knippen. Zo op het matras gaat het aanleggen aan de borst een stuk beter en drinkt de kleine meid haar eerste waardevolle slokjes. Zo blijven ze heerlijk even liggen tot het tijd is om te gaan wegen en nakijken. Ze komt glansrijk door de keuring en Feike trek haar haar eerste luiertje en eerste pakje aan. Daarna volgt nog een belangrijk moment, de eerste ontmoeting met poes Luna die de hele bevalling in de buurt is gebleven.
Voor mij is het tijd om dit gelukkige gezinnetje achter te laten. Wat een prachtige baring. Een droom gewoon, zoals je wenst dat het altijd zou gaan. Wow wow wow. Wat voel ik me bevoorrecht dat ik hierbij aanwezig mocht zijn en dat ik ervoor mocht zorgen dat deze trotse ouders voor altijd op de geboorte van hun dochter terug kunnen kijken. Oh wat hoop ik dat ze net zo trots op zichzelf is als ik op haar ben…en wat hoop ik dat mijn beelden daaraan bij mogen dragen, en ook andere vrouwen die nog moeten baren kracht en vertrouwen mogen geven dat het zo ook kan en mag.
Wat een liefde vandaag, ik voel het in heel mijn lijf. Ik voel me knetter birth-high!
Heel veel geluk met jullie prachtige dochter lieve Feike en Zelda!
Twee dagen later krijg ik een appje met haar naam: Kaia <3