Erik en Zaza waren van plan in het ziekenhuis te bevallen van hun eerste kindje. Het ziekenhuis was dichtbij hun huis, en stel het zou toch thuis gebeuren dan was dat ook prima. Zaza was enorm goed voorbereid en had veel vertrouwen in het proces dus het zou hoe dan ook goed zijn in haar ogen.
We hebben een superfijne zwangerschapshoot samen gedaan nog, en we hielden veel contact omdat het gewoon zo fijn klikte tussen ons. Er leek een valse start te zijn met 39 weken, en de uitgerekende datum schoof ook voorbij. Op 4 augustus, precies met 41 weken kreeg ik om 8.27 in de ochtend een berichtje: ‘Hey Jessica, de verloskundige is net geweest om te checken gezien ik weeën ervaar. 2cm ontsluiting maar nog niet lang en sterk genoeg in intensiteit. Er kan nog niet met zekerheid gezegd worden dat de bevalling gestart is en moet dus komende uren kijken hoe het zich ontwikkeld. But i’ll keep u posted zodra meer duidelijk is.’
Voor mij was dit met 41 weken wel het teken dat het begonnen was. Ik cancelde mijn shoot van die ochtend en wachtte af. Ik hoorde maar niets en ging uiteindelijk boodschappen doen. Als ik bij thuiskomst mijn telefoon weer check zie ik een berichtje van Erik van een paar minuten daarvoor: ‘He , het gaat heel hard hier. Verloskundige is er en er is kans dat we hier moeten bevallen.’ Holy shit. Gelukkig check ik mijn telefoon vaak want dat had echt een belletje moeten zijn. Ik mik mijn boodschappen in de gang en spring met mijn spullen direct de auto weer in.
Als ik net weg rij appt hij: ja het wordt hier thuis. Ik pas de route aan en rij stevig door. Als ik dichtbij hun huis ben belt Erik waar ik ben, ik roep bijna!!! En terwijl ik niet weet welke afslag van de ronde ik moet nemen omdat hij belt schreeuw ik dat ik moet ophangen anders weet ik de weg niet. Ik ren over de parkeerplaats met mijn spullen en bezweet en buiten adem kom ik bij ze aan. Nog geen baby. Halleluja.
Zaza ligt op haar rug in bed en heeft al pers weeën. Haar moeder is er ook en Erik zit naast haar op bed. Ze kijkt me aan en ik roep: ‘Chick wat doe jij nou?!’ Zaza moet lachen maar dan komt de volgende wee alweer.
In overleg met de ouders heeft de verloskundige gewacht met het breken van de vliezen tot ik er was. En dan, meconium. Shit! De verloskundige luistert naar het hartje van de baby en die doet het gelukkig prima. Maar wat nu. Zaza is inmiddels aan het persen met volledige ontsluiting. De verloskundige belt voor advies en de dienstdoende gynaecoloog van het ziekenhuis wil toch graag dat we -als het nog lukt- die kant uit komen. De pers weeen zijn enorm heftig en het lukt Zaza niet om de wee weg te zuchten.
Terwijl de verloskundige haar auto voor gaat rijden komt de kraamzorg binnen, sorry, we moeten naar het ziekenhuis…dus die kon weer gaan. Ik probeer Zaza te helpen met het wegzuchten van de weeën, ondertussen doen we haar een boxer van Erik aan en slippers en proberen we richting de auto te lopen. Nu Zaza rechtop is worden de pers weeën nog heftiger. Ik heb ondertussen mijn man gebeld of hij mij eventueel van het ziekenhuis weer hierheen zou kunnen brengen op de scooter omdat ik ervan overtuigd ben dat we dat ziekenhuis niet gaan halen en ik niet zelf wil rijden maar echt bij haar wil blijven. Hij vind het prima. Op de galerij zetten we een paar stappen, en dan komt er weer een wee. Even meedrukken en dan pff pff pfff, pfff pff pff. ‘Kom op je kunt het, hij is voorbij, snel weer wat stappen maken’.
Ik heb in mijn hand het afwasteiltje omdat Zaza ook misselijk is, mijn rugtas op mn rug, trolley aan mn andere hand en 1 camera om mijn nek waarmee ik fotografeer. Als ik met haar alleen in de lift sta denk ik, niet nu, niet nu…. Dan staan we buiten voor de auto en er drupt er vruchtwater de stoep op. Zaza hurkt tijdens de wee en ik sta klaar om de eventuele bevalling te fotograferen. De verloskundige voelt nog even en besluit dat ze de auto in mag. Ik vouw mezelf op achterin de auto en leg ook daar alles vast.
Zaza doet het zo goed, de weeën zijn zo krachtig dat ze ze niet weg kan puffen, maar zodra het even lukt doet ze het. De rit duurt 9 minuten, en man wat is het spannend! Onderweg bel ik met het ziekenhuis om een rolstoel klaar te zetten, het algemene nummer blijkt niet juist en ik wordt doorverbonden. Ook zij zeggen niet als taak te hebben rolstoelen klaar te zetten dus ik geef het op, we zijn er bijna.
De verloskundige parkeert voor de ingang en rent om een rolstoel te halen, Zaza neemt erin plaats, Erik komt aanlopen en Zaza neemt nog snel afscheid van haar moeder voor we naar binnen racen. Als we voor de lift aankomen zegt Zaza dat het hoofdje echt komt en ze staat op. De verloskundige zwaait en roept om hulp en het is indrukwekkend hoe snel er een bed en een verloskundige (en nog wat andere mensen) bij haar zijn. Zaza wordt op het bed gelegd en de lift in gereden. Erik zegt de volgende lift wel te nemen maar ik zeg nee! Je moet mee!
Zodra we op de kamer zijn en Zaza haar benen opent zie ik al een groot stuk van het hoofdje. Holy moly wat een avontuur dit!!! De verpleegkundige probeert nog kort de ctg aan te sluiten maar dit kindje komt gewoon hoor! Met een paar keer persen wordt daar een klein groen baby’tje op Zaza haar borst gelegd. Ze had echt flink gepoept! De kleine meid doet het super, ze huilt goed (en hard!!!) en als het groene weg gepoetst is zien we ook dat ze mooi roze kleurt.
Zaza kijkt me aan, en ik zeg: Holy shit! Wat heb jij dit goed gedaan!!! Ze straalt van oor tot oor. Erik veegt een traan uit zijn gezicht en het kleine meisje met de naam Loïs schreeuwt de hele boel bij elkaar en dat geluid is het mooiste ter wereld. Zaza lacht dat ze gewoon met slippers aan bevallen is, en ze ligt nog op het bed van de eerste hulp. Zowel Zaza als Erik mogen even aan de navelstreng voelen en voelen dat die nog klopt. Als de placenta ook geboren is en de navelstreng door Erik doorgeknipt stapt Zaza over naar het bed van de verloskamer en keert de rust terug.
De moeder van Zaza wordt gebeld, ze zit beneden in het ziekenhuis. Wat is ze blij te horen dat alles goed is gegaan. Zaza wordt nagekeken en Loïs mag al aan de borst proberen te drinken. Beschuit met muisjes wordt gebracht, met nog wat boterhammen want Zaza heeft echt wel trek nu. De verloskundige kijkt Loïs na en weegt haar, en daarna mag Erik haar even vasthouden. Loïs is gelijk rustig bij haar stralende papa. Wat een mooie gezicht zon grote stoere man met zo’n mini meisje in zijn armen. Zijn meisjes…wat is hij trots.
Ik vind het bijzonder hoeveel contact ik ook met Zaza had tijdens deze bevalling, ik heb voor mijn selectie ook bewust wat foto’s met oogcontact gekozen omdat dat het verhaal beter verteld naar mijn gevoel. Ik was daar, en niet onzichtbaar maar ook om te helpen en dat vind ik mooi.
Zaza en Loïs moeten even blijven nog omdat Loïs gepoept had en even door de kinderarts gezien moet worden.
Met een lijf stuiterend van de adrenaline verlaat ik het ziekenhuis om al lopend terug te gaan naar hun woning waar mijn auto nog staat. Wat een avontuur. Wat was dit echt op het nippertje… wat ben ik trots op Zaza! Gelukkig mag ik snel weerbaar ze toe voor de newbornshoot en kunnen we hier nog even over napraten. Deze bevalling vergeet ik nooit meer!
Liefs, Jessica
Met grote dank aan het Ijsselland ziekenhuis voor de snelle hulp en de gastvrijheid. Ik hoop dat ik nog veel geboortes bij jullie mag documenteren.
De verloskundige heeft toestemming gegeven voor het plaatsen van de foto's.