De geboorte van Vos - Van yurt naar ziekenhuis

Via social media leerde ik Nienke kennen. Nienke had als wens en plan om in haar eigen yurt in hun bos te bevallen van haar derde kindje. Voor mij als fotograaf een droom natuurlijk. Op 10 januari, nog voor mijn standby tijd in ging (dit is meestal met 38 weken) kreeg ik een berichtje dat de bevalling begonnen was. Ik was helemaal ready to go maar de bevalling viel toch weer stil. Een valse start. Gelukkig werd ik tegen 22.00 hiervan op de hoogte gebracht zodat ik ook rustig kon gaan slapen.

We maakten kennis via videobellen en de klik was er, gelukkig! 1 februari was Nienke uitgerekend. 15 januari kreeg ik weer een berichtje, dit keer van de doula van Nienke. Ze had al de hele dag weeën om de 6 minuten en nu al een uur om de 3 minuten en de verloskundige was onderweg. Voor mij is het 5 kwartier rijden, en ik dacht ik ga maar vast rijden…dat had ik bij elke andere klant die van een derde kindje moet bevallen en weeën om de drie minuten heeft ook gedaan. Toen ik aankwam was de verloskundige er ook, en die constateerde geen ontsluiting en een baarmoedermond die ook niet aanvoelde alsof dat snel zou gaan gebeuren. Oh jeetje! Ik baalde, risico van het vak natuurlijk…dus ik pakte mijn spullen weer en reed richting huis. Voor Nienke vond ik het natuurlijk veel vervelender. Zoveel weeën en zonder voortgang. Ze was inmiddels ook erg moe van die weeën al dagen lang. Een goede generale repetitie. Aangezien het in het bos is waren mijn sneakers ook niet echt een goede keuze, volgende keer doe ik lekker mn oude Uggs aan!

En toen was de dag daar, het is 28 januari en om 5.45 gaat mijn telefoon. Ik was nog diep in slaap en spring slaapdronken mijn bed uit. Het is verloskundige Margot. De baring van Nienke lijkt nu echt begonnen, en inmiddels is er 4cm ontsluiting en zijn de vliezen gebroken. Yes! Ik kleed me snel aan, pak mijn spullen en spring de auto in. Het is spits en enorm druk op de weg. Ik ben onrustig omdat ik zo lang moet rijden. Ik wil het echt niet missen, en gewoonlijk gaat een baring van een derde kindje enorm vlot, vooral na het breken van de vliezen.

Om 7.30 kom ik aan en ik loop direct door naar de yurt. Het is nog pikke donker en met de zaklamp van mijn telefoon probeer ik de weg naar de yurt door het bos te vinden. In mijn hoofd hoor ik steeds: ‘als ik maar op tijd ben, als ik maar op tijd ben…’ Mijn oren staan gespitst of ik misschien al een baby hoor huilen. Ik open de deur en het voelt alsof ik een magische bevalbubbel binnen stap. Lichtjes overal, prachtige vlaggen met persoonlijke affirmaties, muziek, kaarsjes. Wow! Nienke zit op een bal en Rick houdt haar vast. Ze kletst nog voluit en er wordt gedanst. Ruim op tijd dus. Fieuw! Ik pak mn spullen uit en probeer mijn draai te vinden. Ik fotografeer de situatie, kleine details en maak korte filmpjes. Daarna ga ik in een hoek zitten op een meditatiekussen.

De muziek die opstaat is alles behalve de muziek die je zou verwachten, piratenmuziek zoals Nienke het noemt. Heerlijk! Al heupwiegend danst ze de yurt door. Wat een prachtige vrouw is ze, met haar ronde buik die meedanst op de muziek, haar haren mooi in een vlecht, haar getatoeëerde lijf en rode wangen van de inspanning. Doula Mandy en verloskundige Margot steunen haar waar nodig, en dan neemt Rick het weer over. Ze wisselen elkaar af. Margot zorgt voor verlichting met een lange sjaal over Nienke haar onderrug ‘shaking the appeltree’ wordt het ook al genoemd. Dan wil Nienke toch graag weten hoever ze nu is. Margot kijkt en Nienke heeft inmiddels 6cm ontsluiting. Ze is zichtbaar opgelucht en wij allemaal eigenlijk. Het voelt als een zucht van opluchting die door de yurt gaat.

Nienke wil graag in het bevalbad dat helemaal klaar is en inmiddels door Rick op de perfecte temperatuur is gebracht. Er lijkt steeds meer tijd tussen de weeën te komen, en de weeën lijken minder krachtig. Na even in bad te hebben gezeten en wat van het van tevoren gedroogde fruit te hebben gegeten besluit ze dat ze wil wandelen door hun eigen bos, in de hoop de weeën weer een kickstart te kunnen geven. Het regent nog steeds, en ik vouw een shirtje om mijn camera heen om ook van de wandeling wat foto’s te kunnen schieten.

Na terugkomst wordt er weer wat met de sjaal gewiebeld, gelopen, Nienke doet er alles aan om de weeën op gang te houden maar ze moet er echt voor werken. Dan besluit ze even te willen eten en douchen. Instinctief maakt ze een broodje met veel vette dingen erop. Die brandstof gaat ze nog hard nodig hebben. De weeën lijken steeds verder af te zwakken, en alle trucs zijn zo ondertussen uit de kast getrokken.