Halverwege de zwangerschap maakte ik kennis met Joyce en Arnold, ze verwachten in november hun tweede kindje en ze zijn van plan om net als de eerste keer weer thuis in bad te bevallen. Het is een fijn gesprek en ze boeken mij direct.
De uitgerekende datum gaat voorbij, ver voorbij. De zenuwen van Joyce en Arnold worden behoorlijk op de proef gesteld als de uitslag van een Zweeds onderzoek over ‘overtijd gaan’ wel op een heel ongelukkig moment naar buiten komt en ook de druk van buitenaf wordt opgevoerd. Maar Joyce laat zich niet gek maken, er is dagelijks controle en ook haar verloskundige steunt haar volledig.
27-11-2019En dan breekt de dag van de geboorte aan, 41 weken en 6 dagen. De verloskundige breekt de vliezen van Joyce als laatste poging om thuis te mogen en kunnen bevallen. De weeën beginnen direct daarna. Van niets naar ‘let’s go’! Ik app met Joyce en ze zegt even op bed te gaan liggen zodat ze zich kan focussen om de weeën op te vangen. Omdat ik nog een uur moet rijden is dit voor mij genoeg om in de auto te stappen. Ik zeg het niet, ga gewoon lekker rijden en zie het wel als ik daar aankom. Kan altijd nog ergens in de buurt wachten.
Als ik aankom om 16.30 app ik ‘ wil je nog even alleen zijn of ben ik al welkom, ik ben om de hoek’. Ik mag binnen komen, graag zelfs want Joyce zit al in bad. De verloskundige is er ook al een kwartiertje nu. De weeën zijn echt goed en sterk al en Joyce vangt ze zo goed op. Het is donker in de kamer en Jace zit op een telefoon een spelletje te doen, al wachtend op opa die vanaf zijn werk moet komen. Het was aardig druk op de weg dus dat duurt even.
Ik vraag of ik een klein lampje mag aandoen zodat ik beter kan fotograferen. Arnold houd Joyce haar handen vast en hij heeft tranen over zijn wangen lopen. ‘Waarom huil je nou?’ vraagt Joyce. Het is zo zo fijn dat de bevalling gewoon begonnen is, alle stress en spanning van de afgelopen weken komt eruit. Hun kindje kan elk moment geboren worden en gewoon thuis zoals ze zo graag wilden. De sfeer is zo mooi rustig, kaarsjes branden naast het bevalbad en verder zijn alleen ik en de verloskundige er.
16.45 Wordt Jace opgehaald door opa. Nu kan Joyce zich echt gaan focussen op de bevalling.
De verloskundige is zo enorm lief en rustgevend ook. Joyce wil zo min mogelijk interventies en niet toucheren, en als Joyce dan toch vraagt hoe ver ze is weet de verloskundige haar aan haar wensen te herinneren, en ze zegt alleen maar: ‘Luister naar je lijf, vertrouw op je lijf en doe wat je lijf zegt.’ ‘Als jij voelt mee te moeten drukken is dat zo, laat het maar gebeuren allemaal.’ Joyce voelt zelf even en voelt direct het hoofdje op de bekkenbodem. (17.15)
Deze woorden zijn precies wat Joyce nodig heeft, zachtjes begint ze mee te drukken met haar buik die het kindje omlaag duwt. De verloskundige kijkt enkel toe, de rust die zij uitstraalt is genoeg. Arnold zit achter Joyce en ik sta aan haar voeten aan de andere kant van het bad. Langzaam zie ik het hoofdje onder water geboren worden. Joyce blijft zo rustig, het lijfje volgt en nog onderwater bekijkt ze haar kindje terwijl haar oogjes al open gaan.
Om 17.25 tilt Joyce langzaam haar dochter uit het water en legt haar op haar borst.
Wat een enorme opluchtig! Het is gewoon gelukt! Thuis, in bad, op het nippertje! En opa en Jace zijn nog nieteens in Zoetermeer aangekomen! Maika neemt haar eerste adem teugen en kijkt om zich heen. Ze is een mooi klein poppetje, en oh wat lijkt ze op Jace! Ze is helemaal zen, tast met haar handjes het gezicht van mama af en pakt papa’s hand vast. Wat een droombevalling! En zo vlot ook!
17.38 komt ook de placenta uit zichzelf in bad. 1 van de poezen kijkt over de rand van het bad wat er nou zojuist gebeurt is daar. Maika mag aan de borst drinken en dat gaat gelijk enorm goed. Het water begint af te koelen dus Maika mag even lekker huid op huid bij papa terwijl mama ook het bad uit komt en op de bank plaats neemt. We maken een prachtige foto van Maika nog aan de placenta vast en dan knipt Arnold de navelstreng door onder toeziend oog van de poezen.
Joyce en Arnold zitten lekker bij te komen op de bank met een bord eten en bellen ondertussen de familie dat ze zo mogen komen kijken. De verloskundige kijkt Maika na en weegt en meet haar. Ze is wat koud dus krijgt haar kleertjes aan en mag even in haar bedje opwarmen. Joyce doucht even en dan staat grote broer Jace al voor de deur met opa en oma!
Hij vind het enorm spannend en durft bijna niet te kijken naar zijn zusje. Het is ook niet niks allemaal! Daarna komen ook de zussen van Joyce kijken, en de opa’s en oma’s. Wat is iedereen trots, blij en opgelucht dat Maika er eindelijk is en dat het allemaal zo goed verlopen is.
Lieve Joyce en Arnold,
bedankt voor jullie vertrouwen in mij!
Het was echt een geweldige bevalling om bij aanwezig te mogen zijn.
Heel veel geluk, gezondheid en liefde toegewenst met jullie mooie kindjes!
Liefs, Jessica