Mijn eigen bevalling - De reden dat ik geboortefotografie ben gaan doen

Toen ik (23) zwanger was van Brent begon ik al snel buikfoto's te maken. Dat ging steeds verder uit de hand lopen met mijn compact-cameraatje, en op t laatst maakten we onze eigen fotoshoot door de zelfontspanner van de camera te gebruiken en heen en weer te rennen.

Ik was zo verliefd op mijn buik, en vond mezelf prachtig. Tot 12 weken heb ik gespuugd, en vanaf 14 weken begonnen de rug en bekken klachten. Ik werkte in een kledingwinkel en vond het zo leuk om me zo te kleden dat je zag dat ik zwanger was, want ik was zo trots! Ik was er dan ook van overtuigd dat ik alleen een buikje zou groeien en voor de rest slank zou blijven. ;)

Hier was ik 16 weken zwanger

Dat staan hield ik steeds minder lang vol, al snel kon in de koopavonden niet meer werken en vanaf 24 weken kon ik helemaal niet meer werken. De rug en bekken klachten waren zo heftig dat ik thuis kwam te zitten. Ik had bekken fysiotherapie en werd ingetaped. Mijn dagen bracht ik vooral door op de bank met mijn benen omhoog, mijn wereld werd steeds kleiner en het bijhouden van de babysite voor de baby was hetgeen waar ik vooral energie uit putte.

Doordat ik niet veel kon bewegen kwam ik snel veel aan, een kilo per week en in totaal 36 kilo. Een fotoshoot heb ik nooit gedaan ivm fysiek onmogelijk maar wel probeerde ik met Rob samen leuke foto's te maken, ik ben blij met elke foto die ik heb. 

En toen met 39 weken en 4 dagen was het eindelijk zo ver...ik kon gestript worden omdat ik het niet meer volhield. Het voelde letterlijk alsof ik zou gaan ontploffen, de striae schoot niet alleen in mn buik maar ook mn benen, borsten, billen en zelfs mn voeten konden de enorme groei niet meer aan.

2 oktober 2008

Langzaam kwamen de weeën op gang, ik kon ze makkelijk wegzuchten en heb Rob nog niet gebeld. Gedurende de middag werden ze heftiger en regelmatiger en heb ik Rob gevraagd om naar huis te komen om te stofzuigen. Ja echt, dat vond ik enorm belangrijk. Oja en de bevalling is begonnen ;) 

Vanaf 18.00 werden de weeën zo heftig dat ik ze echt weg moest puffen, en om 23.30 dacht ik dat ik nu wel aardig op weg was en hebben we de verloskundige gebeld omdat ik de pijn niet meer kon handelen. Na toucheren had ik 1cm ontsluiting...wat een enorme teleurstelling! 

De verloskundige zag dat ik het niet volhield zo dus ik mocht naar het ziekenhuis om te gaan slapen met pijnstilling. Om 00.00 kwam ik daar aan en moest ik eerst aan de ctg om te kijken of het met de baby nog goed ging. Dat was zo dus kreeg ik phetidine en een slaapmiddeltje, dan zouden ze morgen ochtend wel verder kijken. 

Zo gezegd zo gedaan, Rob moest naar huis en ik moest in bed blijven en gaan slapen. Ik had zoveel pijn, ik herinner me dat ik in mn kussen gebeten heb, aan mn haar getrokken heb en in bed heb geplast. Ik bleef maar op de knop drukken maar moest gaan slapen. Na tig keer op de knop te hebben gedrukt heeft ze toch mijn verloskundige gebeld om te komen kijken, die kwam rond 04.00 en constateerde volledige ontsluiting. Ik was dus niet gek, ik was WEL aan het bevallen en heb dus de volledige ontsluitingsfase in mn eentje in een donkere kamer moeten doormaken. Het maakt me nog verdrietig als ik eraan denk. 

'Bel je man maar, we gaan persen'. Met veel moeite wist ik uit te brengen dat Rob NU moest komen. Gelukkig werd hij wakker want hij lag heerlijk te slapen. Van de stress heeft hij toen zijn ouders en mijn moeder gebeld dat de baby kwam. Die zaten dus achter de deur van de verloskamer terwijl ik aan het persen was. Dat was niet de afspraak ;)

Na even persen op de baarkruk moest ik terug in bed om de baby geboren te laten worden. Dat was nog niet heel makkelijk met mijn wankele bekken en een hoofdje tussen je benen. Na een flinke knip werd Brent geboren na 34 minuten persen om 4.44.

Brent huilde zachtjes, en was wel heel wat groter dan ze met de groeiecho hadden ingeschat. Rob knipte gelijk de navelstreng door, Brent werd gewogen en gemeten en mocht weer even bij mij liggen. Ik voelde me zo slap en suf, dat ik niet goed kon zeggen dat Brent niet goed ademende....

                                Hoe vreselijk ik mezelf hier ook vind, ik weet nog precies hoe 

                                             die billetjes in mn handen aanvoelden. 

Navelstreng doorknippen

4130 gram

52 cm

Heel even lag hij zo bij mij, toen kreeg hij moeite met ademhalen

Brent ademde niet goed door, hij kreunde en zijn kleur was niet goed. Hij werd van mijn borst gehaald en meegenomen. Rob ging mee zoals we hadden afgesproken. Ik voelde me ondertussen zwakker en zwakker worden en kon alleen maar denken, het is goed zo, Brent is bij Rob, die red het wel. De reden werd al snel duidelijk toen mijn moeder even kwam kijken of er iemand bij mij was en hoe het met mij ging. Ze trof een waar bloedbad aan. De verpleegkundige vond het een goed idee dat ik even ging douchen en toen zakte ik dus naast het bed in elkaar. Ik had veel bloed verloren en bleef flauwvallen. (Ik wil niet teveel in detail treden, er zaten stukken placenta vast in de baarmoeder en die zijn eruit gedrukt door 2 personen! Is de verkortte vriendelijke versie) 

Ik werd op zaal gelegd en viel steeds weg. Dan sliep ik even en dan werd ik huilend wakker met de vraag waar mijn baby was. Ik bleef flauwvallen dus werd ik al liggend met bed en al naar Brent gereden. 

Daar lag hij dan, aan een infuusje, aan draadjes,...in een ziekenhuisbedje in een ziekenhuispakje. Waar was zijn pakje dat ik zo met zorg voor hem gekocht had, en elke dag liefdevol door mijn handen had laten gaan en me voorstelde hoe hij eruit zou zien in dit pakje?  Ik mocht hem niet vasthouden, enkel aanraken. Ik kon hem niet aan de borst leggen, zijn eerste flesje had hij al gehad en daar was ik niet bij geweest....wat was er met mijn kindje gebeurd?! 

Er is geen enkele foto van deze gebeurtenissen...en oh wat hadden die foto's mij geholpen met alles een plekje te geven. Dit maakt dat ik altijd goed oplet op mijn net bevallen moeders, of ze ok zijn, zich nog goed voelen. Wordt het kindje weggehaald dan ga ik mee en fotografeer ik alles wat er met het kindje gebeurt. Ik weet hoe belangrijk de foto's zijn....omdat ik ze niet heb. De foto's die hier staan zijn alle foto's die ik heb. Wat had ik graag foto's willen hebben dat ik op de baarkruk zat, en Rob me zo liefdevol vasthield terwijl ik weer tegen hem aan wegviel tot de volgende wee weer kwam. Wat had ik graag foto's gehad dat hij eruit kwam, en van alle momenten erna. 

Hier heeft hij al wat draadjes minder en heeft hij dan eindelijk het pakje aan dat zijn eerste pakje had moeten zijn.

Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen met Brent samen, Brent voor zijn antibiotica kuur en ik omdat ik zoveel bloed verloren had en bleef flauwvallen. Toen mocht ik thuis aansterken en was Brent zijn antibiotica kuur afgelopen. Elke foto die ik had koesterde ik. Ik probeerde mijn geboorteverhaal voor mezelf kloppend te maken aan de hand van tijdstippen ( die noteer ik ook voor mijn klanten) en Rob zijn verhaal, maar wat miste ik de beelden daarbij. 

Ik heb mijn eigen bevalling en vooral het gedeelte van Brent dat ik heb gemist pas een paar jaar geleden een plekje kunnen geven en kunnen afsluiten. Dit was doordat ik een geboorte fotografeerde in hetzelfde ziekenhuis, waarbij het kindje dus moest worden meegenomen omdat het ook niet goed ademde en op dezelfde kamer en in hetzelfde bedje terecht kwam. Ik legde alle handelingen vast en kon me zo een beeld vormen wat er die dag met Brent precies gebeurt was. Dit voelde echt heel bevrijdend, ik kon het echt afsluiten. In mijn hoofd was de film nu compleet. 

Ik denk dat ik door mijn eigen verhaal een enorm geschikte geboortefotograaf ben. En als ik de eerste reactie van de ouders krijg als ik een preview van de geboortefoto's heb gestuurd weet ik het zeker. Dit is wat ik moet doen, en het is al die slapeloze nachten en opofferingen voor mijn gezin helemaal waard. 

Nog even iets grappigs, dit was Brent zijn geboortekaartje, foto gemaakt 

met de zelfontspanner en nabewerkt in PAINT! Rob zijn oma vond de 

kaart echt niet kunnen zo bloot, dat was iets voor in de slaapkamer ;) 

Het is gek om mezelf zo kwetsbaar op te stellen en dit te delen met jullie, maar dan weten jullie nu wel waar mijn passie en gedrevenheid vandaan komt. Foto's zijn onbetaalbaar...vooral als het niet loopt zoals je had gewild. En zelfs als je er zo lelijk op staat als ik ;)

Liefs, Jessica