De geboorte van Rylee - Schouder dystocie en reanimatie

Onderstaande blog heb ik direct de dag na de geboorte geschreven. Let op, ik zou het niet lezen als je zwanger bent of op een plek waar je niet even kunt huilen want geloof me...je houd het niet droog. Normaal vraag ik per persoon toestemming voor gebruik van de foto's maar dat was deze dag onhaalbaar. De betrokken personen zijn dan ook onherkenbaar in beeld gebracht, van de achterkant, geblurd of van de foto afgesneden.

Na de foto's is een stukje tekst terug te vinden die Ilona nu geschreven heeft, zodat jullie kunnen lezen hoe het nu gaat. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ilona is al sinds mijn tweede levensjaar mijn vriendin. Voor ze überhaupt zwanger was zei ze al, jij mag de geboorte fotograferen als ik ooit ga bevallen. De zwangerschap liet op zich wachten maar voor de test gedaan was wist ik het al…die glow om haar heen, bijna radioactief. Voor mij stond het op haar voorhoofd geschreven: ‘ik ben zwanger’. En ja hoor, de dag erna kreeg ik een appje met een foto van een positieve test, en nog een, en nog een. Ja, het is nu echt zover! 

We planden een super leuke shoot in om het aan iedereen bekend te kunnen maken rond 12 weken. Hondje Phoebe speelde daar de hoofdrol in, wat zijn de foto’s gaaf geworden en wat waren de reacties erop ook leuk!

En dan de geslachtbepalings-echo, weer een mooi moment om leuke foto’s te kunnen maken! Dennis en Ilona organiseerden zelfs een heuse ‘gender reveal party’. Na het aansnijden van de taart werd het duidelijk: een meid! Hoe leuk!

Precies een maand voor de geboorte deden we een buikshoot in de studio. Wow wat ben ik trots op die foto’s! De liefde spat ervan af!

Het volgende foto moment zou voor mij nu de geboorte zijn. Spannend!!! Op 5 januari hoorde ik de datum van de inleiding: 18 januari. Ilona werd ingeleid met 38 weken omdat ze diabetes heeft. De inleiding zou beginnen met tabletten en kon wel even gaan duren. Ik zette een dik kruis in mijn agenda en dacht, laat maar komen!

Maandag 18 januari, blue monday,  om 8.00 moesten Dennis en Ilona zich melden op de afdeling verloskunde. Eerst moest Ilona aan de ctg, maar die kleine meid was zo druk dat ze zich niet goed liet meten. Ik breng zelf mijn zoontje naar school om 8.30, kom de moeder van Ilona nog tegen terwijl ik wegrij en we werpen elkaar een blik toe van: ‘Pfoe spannend he!?’ Ilona houd me op de hoogte via whatsapp, ik krijg grappige foto’s van Dennis toegestuurd en hij probeert het ctg apparaatje op zijn plek te houden. Om 9.28 zit de eerste tablet er net in, er was nog geen ontsluiting. Ik weet nu dat het nog wel even kan gaan duren en ga thuis aan het werk. 

Om 13.55 krijg ik een berichtje dat de ontsluiting 1 cm is, en dat de tweede tablet erin zit en dat ze bij 3cm de vliezen gaan breken. Ondertussen krijgt Ilona nog een echo waarop te zien is dat ze mega is ingedaald, de echo was helemaal goed. 18.05 na toucheren helaas nog steeds 1cm, dat is wel een teleurstelling. We appen ondertussen over koetjes en kalfjes en om 22.15 krijg ik een appje dat ze op de verloskamer ligt, met nu toch wel echte weeën. Deze duren nu al 1.5 uur en ze lag nu weer aan de ctg. Om 23.14 krijg ik een berichtje dat ze net 2cm ontsluiting heeft en ze veel pijn heeft. Ze gaat het dan een uurtje aankijken nog en anders krijgt ze een slaapmiddeltje om de nacht door te komen. Ik zet mijn spullen klaar, kleed me half aan, en probeer op de bank ook een beetje te slapen. Elk uur zag ik voorbij komen op mijn telefoon, je bent toch bang dat je net iets niet hoort. 

19-01-2016 En dan is het toch ineens ochtend. Nog voor mijn wekker gaat krijg ik een appje om 6.56,: ‘ik heb 9!!!’ en ‘Kom je?’ Shit! Dit was wel het slechtste tijdstip voor mij voor dit berichtje, Rob werd om 7.00 opgehaald door zijn collega en Brent moest nog aangekleed worden en moest om 8.20 op school zijn. Ik liet Rob mijn moeder bellen terwijl ik mezelf en Brent klaar probeerde te maken. Ik moest gewoon weg dus Brent bleef even zelf tv kijken tot oma er was. Ik moest ook nog de auto krabben maar had gelukkig de dag ervoor een spray gekocht waardoor het vrij snel ging.

Mijn parkeerticket geeft aan dat ik 7.14 de parkeerplaats van het ziekenhuis op reed. Is dat snel gedaan of niet? Net voor ik het ziekenhuis binnenstap hoor ik Dennis achter me, die nog even een sigaretje was gaan roken. Samen lopen we naar Ilona toe. Ze heeft het zichtbaar zwaar met de weeën maar puft ze erg goed weg. Ze is heel rustig en valt tussen de weeën door in slaap en snurkt zelfs. De vliezen zijn vannacht gebroken met 3-4 cm en ze heeft een ruggenprik gekregen waardoor de pijn nu beter op te vangen is. Deze zijn ze aan het afbouwen zodat ze zo de persdrang zal gaan voelen. Ilona is in haar eigen wereldje en heeft alleen soms een slokje water nodig. Dennis moet af en toe de pieper van de bloeddrukmeter uitzetten.

Vanaf 8.50 krijgt Ilona echt persdrang. De ontsluiting blijkt volledig dus ze mag nu mee gaan persen. Dat is wel even omschakelen, van puffen naar persen. Bij elke perswee zie ik het kindje zakken en krijg steeds meer van haar hoofdje te zien. Jeetje wat doet Ilona dit goed, ze perst echt mega effectief. De sfeer in de kamer is gemoedelijk en zeer rustig, omdat het zo goed gaat kan de verloskundige een paar keer naar de buurvrouw op kamer 2 die haar nodig heeft. Ilona perst dan met alleen de verpleegkundige erbij.

Om 10.17 wordt er toch een knip gezet door de verloskundige omdat het hoofdje wat meer ruimte nodig heeft, het hoofdje wordt snel daarna geboren. Maar dan…dan slaat de sfeer in de kamer om. Ik hoor 'schouder dys’, weet meteen wat dit betekent (mijn aller aller grootste nachtmerrie bij een geboorte, het schoudertje blijft achter het schaambeen haken= schouder dystocie) en ik voel de tranen in mijn ogen komen. Dennis kijkt mij vragend en geschrokken aan en dan worden ook alle alarmbellen ingedrukt. Zwaailichten en bellen gaan af, steeds meer mensen komen de kamer in gerend en Ilona moet van haar rug, met het hoofdje tussen haar benen, op handen en knieën gaan zitten, handen gaan naar binnen om een armpje te pakken te krijgen en dan moet ze weer persen en dan weer juist niet.  Ze duwen op haar buik net boven haar schaambeen om te proberen het schoudertje omlaag te duwen.

Dan hoppa weer op haar rug, wat een hel dit! Ik tril van top tot teen en te tranen stromen over mijn wangen. Ik zie dat kleine hoofdje steeds blauwer worden, die kleine lipjes…kom op nou meisje kom op! Ik maak nog af en toe een foto maar het voelt niet o.k. Dan moet ik de kamer uit. Op de gang zie ik gelijk een verloskundige die ik persoonlijk ken en ze pakt me beet en ik barst in snikken uit bij haar in haar armen. Wat fijn dat zij nu juist op dit moment hier is. Ze zetten me op een stoel aan tafel met een glas water maar ik kan het niet oppakken zo erg tril ik. 10.30 Ik hoor Ilona schreeuwen en gillen…en dan ineens zeggen ze: ‘geef me je camera, ze is er!’ Ik moet dit zelf doen, sla mezelf twee keer in mijn gezicht en loop naar de baby toe. 

Daar ligt ze dan, een levenloos klein hoopje mens…geen hartslag, geen ademhaling…niets. Dennis staat er verslagen naast met zijn shirt en schoenen onder het bloed, ik pak zijn hand en we knijpen elkaar fijn. Ik geef hem kusjes op zijn schouder en druk hem tegen me aan. 'Kom op Rylee, kom op', zegt hij zacht. Ondertussen maak ik wat foto’s van de reanimatie. Het is dat ze tegen me zeggen: ‘Maak foto’s, het moet! Het moet voor mama, voor de verwerking, maak foto’s!' Want mijn hart schreeuwt…haal die camera hier weg, kijk nou, dat meisje ligt hier zonder hartslag. Gelukkig weet ik me te vermannen en maak zoveel mogelijk foto’s. Van haar kleine bolle handjes, haar voetjes, het naveltje waar ze nu allerlei slangetjes naar binnen aan het brengen zijn. Ik loop weer even terug naar de kamer ernaast waar Ilona ligt. Ze is zo aan het huilen, ik pak haar beet, kus haar, streel haar haar en zeg dat ik van haar hou. ‘Is ze mooi Jess?’ vraagt ze. ‘Ja, ze is prachtig…’ zeg ik. Niets gelogen. In mijn hoofd denk ik Loontje, haar hartje klopt nog niet eens. 

Ik loop terug naar Rylee, zoals ze zo mooi is genoemd, en haar hartje doet het inmiddels. De handjes, voetjes, oortjes en lipjes die helemaal blauw gekleurd waren krijgen heel heel langzaam een kleurtje. Ze wordt beademd want ademen doet ze niet zelf. Bloed wordt er afgenomen, infuusjes en lijnen worden ingebracht. Maar haar hartje klopt. Het klopt. Als we zien dat ze een beentje zelf beweegt kijken Denn en ik elkaar verwachtingsvol aan. Ze doet het. De baby ambulance is gebeld vanuit het LUMC. In dit ziekenhuis kunnen ze baby’s niet beademen dus ze wordt overgebracht. Ook zeggen ze dat ze gekoeld moet gaan worden om hersenschade door het lange zuurstoftekort zoveel mogelijk te beperken. Een medisch team komt mee voor haar. Vrij snel zijn ze er al. 

Ilona wordt een beetje gewassen en omgekleed zodat wij zo in een andere ambulance achter Rylee aan kunnen naar het LUMC. Ondertussen komen Ilona’s ouders en zussen ook aan in het ziekenhuis. Ze kunnen een klein blikje werpen op Rylee als ze ingepakt ligt in de reiscouveuse en dan gaat ze daar…wat een vreselijk moment. Zonder haar ook maar aangeraakt te hebben barst Ilona in snikken uit. Zo hadden we het ons toch niet voorgesteld he? Gelukkig komt ook de ambulance voor Ilona snel aan en kunnen ook wij richting het LUMC. 

Om 14.30 kwamen we aan op de kamer in het LUMC, ze waren met Rylee bezig en we zouden zo horen hoe het met haar ging. Dat kon wel een half uurtje duren zei de verpleegster. Uiteindelijk werd het 17.00 voor we iets hoorden. Ilona’s ouders, Dennis, Dennis zijn broer en Ilona haar zussen waren inmiddels ook allemaal bij Ilona op de kamer. De kinderarts kwam ze bijpraten en wij snelden naar de gang. Vol spanning zaten we achter de deur en probeerden stukjes op te vangen ‘ oh Ilona lacht, het zal wel positief zijn?’ Toen we eenmaal de kamer binnen mochten kwam het hoge woord eruit: ‘Rylee is buiten levensgevaar.’ Alle opgebouwde spanning kwam eruit bij ons en weer zaten we daar te janken. Beter nieuws konden we op dit moment niet krijgen.  

Ze hoeft zelfs niet gekoeld te gaan worden, zo hard heeft ze zelf al gevochten! Ilona en Dennis mochten zo naar haar toe. En afgewisseld ook de opa en oma en tantes. Ik fotografeerde er op los. Eindelijk iets moois om te fotograferen vandaag! Wat is ze prachtig, en groot! 4800 gram weegt ze! Ze kronkelt een beetje en bolt haar buikje omdat ze zich niet fijn voelt. Zodra ze Ilona haar stem hoort wordt ze direct rustig en probeert ze haar oogjes open te doen. Ilona had een rompertje tegen haar lijf aan bewaard en die legt ze bij Rylee neer, zodat ze mama kan ruiken. 

Ilona is kapot, tijd om te gaan zodat ze even iets kunnen eten en kunnen rusten.

Dag lieve sterke meid, vecht maar goed door! Wat een kanjer ben je!

Door Ilona, trotse moeder van Rylee:

Na de heftige bevalling volgen nog een paar heftige weken. Ik werd na 48 uur gewoon ontslagen uit het ziekenhuis, dus we moesten gaan heen en weer rijden. Op kraamvisite bij je kindje. We mochten en konden haar niet oppakken. Dus als ze ging huilen konden we alleen onze hand op haar buikje leggen en zachtjes tegen haar praten. Gelukkig hielp het vaak!  Dennis zat nog in zijn proeftijd en moest de maandag gewoon weer aan het werk. Ik werd in de week na de bevalling opgenomen met bloedvergiftiging en moest aan zware antibiotica infuus. Dit alles in een notendop.

Maar, onze dochter laat zien vanaf dag 1 dat ze een vechter is. Na anderhalve dag mocht ze helemaal van de beademing, zelfs geen ondersteuning meer. Haar bloedwaardes gingen de juiste kant op. Alle testen werden steeds positiever. Ze mocht van de morfine af, helaas kreeg ze afkickverschijnselen en heeft ze sindsdien moeite met voeding. En mocht de sonde er niet uit. ( ondertussen is deze met Pasen eruit gegaan en doet ze het op haar manier super goed!)

Na allerlei onderzoeken etc komt eruit dat ze aan 1 arm erbse parese* heeft en 2 bloedvlekjes in haar hersens welke als matig worden bestempeld. ( We weten totaal niet of ze daar last van gaat hebben, babyhersens kunnen nog zoveel).  Op dit moment is ze super goed aan het ontwikkelen en loopt ze zelfs voor! Met haar nog geen 4 maanden doet ze oefeningen voor 6 maanden! In juni gaat ze geopereerd worden aan haar armpje en hopen we na revalidatie dat we deze moeilijke start gewoon afsluiten! Hoewel de navelstreng rigoureus is doorgeknipt en we heel hard bij het begin van onze roze wolk afvielen, krijgen we ,misschien juist sterker nog ,langzaam dit gevoel terug! We zijn zo trots op ons wondertje, onze mooie Rylee. 

Ps. Alle dank naar familie, vrienden voor de hulp in alle vormen! Van oppassen, eten maken, luisterend oor! Ook mega dank aan alle artsen, verpleging, fysio! Zonder jullie waren we niet waar we nu zijn! En een hele speciale dankjewel aan Jessica, die naast de ontzettende grote steun ook nog eens alles heeft vast gelegd. Dat is niet in waarde uit te drukken.

*We spreken van een Erbse parese als bij de geboorte een beschadiging is ontstaan van zenuwen die vanuit de nek naar de arm lopen. Meer info op : http://www.epvn.nl/

De weken die erop volgden ging ik elke paar dagen richting ziekenhuis om foto's te maken, hieronder zie je hoe ze steeds stapjes vooruit ging totdat ze met sonde en al naar huis mocht <3

En nu is ze alweer zo groot! (oktober 2018)