De geboorte van Owen - Een adembenemende gentle sectio
Op 22 augustus maakte ik kennis met Susanne en Jasper. Het was hun wens om een fotograaf bij de geboorte van hun tweede kindje te hebben, en ze hadden mij uitgekozen. Ik had het geboorteplan al gelezen en was er erg van onder de indruk hoe goed ze over elk detail nagedacht hadden. Het plan was om na de keizersnede van Kaj die inmiddels 15 maanden is nu natuurlijk te bevallen. Dit moest in het ziekenhuis gaan gebeuren en daar wilden ze dan graag zo natuurlijk mogelijk bevallen en hypnobirthing toepassen. Omdat Susanne deze maandag precies 38 weken zwanger is zal dan ook vanaf deze ontmoeting direct mijn ‘standy-tijd’ ingaan. Wat super spannend! De klik is er eigenlijk direct al als de voordeur wordt open gedaan, het blijkt dat ik bij Jasper op de middelbare school heb gezeten al herkent hij mij niet ;) Ook de manier waarop ze samen willen gaan bevallen, met hypnobirthing is iets waar ik erg in geïnteresseerd ben geraakt de laatste tijd.
We spraken af dat ik op de hoogte zou worden gehouden van controles en dat ze me mocht appen als ze dacht dat de bevalling zou zijn begonnen. Toen kreeg ik op vrijdag 26 augustus een berichtje dat de uitslagen van het bloedonderzoek niet goed waren, en dat de baby niet lang meer mocht blijven zitten. Maandag zou er weer controle zijn van de gynaecoloog en dan zouden er knopen worden doorgehakt. Die maandag krijg ik een appje: ‘De kogel is door de kerk, morgen word ik ingeleid. Verwachten woensdag of donderdag voor de 2e keer ouders te worden.’ Ze zouden gaan starten met een ballonnetje, dus dat kon nog wel een gaan duren. De dinsdag ging voorbij, en toen Susanne zich woensdag ochtend weer meldde in het ziekenhuis bleek er niets veranderd. Wat enorm jammer. Susanne mocht het nog 24 uur proberen met het ballonnetje en als die er donderdag ochtend nog niet uit zou zijn gevallen dan zou het een keizersnede worden.
Donderdag 1 september om 7.38 krijg ik een appje: ‘het ballonnetjes er vanmorgen uitgevallen, nu even wachten of ze de vliezen kunnen breken!’ Wow, dat is even mazzel zeg. Die zag ik niet meer aankomen. Om 8.09 een berichtje dat ze de vliezen hebben kunnen breken en dat ze 3cm ontsluiting heeft. Zou het dan toch nog op de natuurlijke manier kunnen gaan? Wat zou dat mooi zijn! Het blijft stil en om 12.14 besluit ik een berichtje te sturen met de vraag of Susan al weeën heeft en of ze aan de ween opwekkers zit. Jasper app me terug dat Susan inderdaad goede weeën heeft door de wee opwekkers en dat ze in 2 uur van 2,5 naar 4cm is gegaan. Dat klinkt allemaal hoopgevend. Even twijfel ik om al te gaan rijden maar Jasper verzekert me dat het echt nog wel even kan duren.
En dat blijkt, om 14.26 nog steeds 4cm, en om 15.30 wordt er besloten dat ze een keizersnede gaan doen, en dat dat elk moment kan gaan gebeuren! Ik spring de auto in en rij met een hoog tempo richting Nieuwegein. 35 minuten en ik ben net voor de spits…dit moet toch gaan lukken? 16.19 kom ik aan bij het ziekenhuis en krijg ik door dat Susanne nog op de kamer ligt. Yes! Ik ben op tijd! En dan brengt Susanne mij het verlossende nieuws: IK MAG MEE DE OK OP! Dat is tegenwoordig echt uniek en ik ben zoo blij! Snel app ik mijn collega geboortefotografe die op dit moment ook een geboorte heeft en waarmee ik de hele dag al contact had : ‘Ik mag mee de ok op!!!’ Elk moment…werd er gezegd.
De tijd tikt door en Susanne heeft nog steeds flinke weeën. Ze vangt ze op en als het even rustig is kletsen we verder. Ze verklapte me tussen neus en lippen door ook al even de naam van het kindje: Owen gaat hij heten leuk he?! Jasper moet lachen, ‘Jeetje kon je het nou echt niet nog een uurtje volhouden?!’ Ze verteld over haar oma die dit helaas niet mee zal maken, maar die wel de sokken heeft gebreid die ze aanheeft zodat ze er nu toch een beetje bij is. Het duurt en het duurt maar, Susanne krijgt het steeds warmer en het is vervelend om nu nog die weeën te moeten opvangen als ze nergens meer toe dienen. We krijgen te horen dat er iemand aan zijn hart geopereerd wordt en het niet goed gaat en daardoor langer duurt om de o.k. vrij te maken. Dan is Susanne er klaar mee en zegt: ‘ ik ga wat leuks kijken, wie weet helpt die endorfine om de pijn te verzachten.’ En daar ligt ze dan, Bert Visser klinkt door de kamer en eigenlijk moeten we er alledrie wel erg om lachen.
Het is ondertussen even voor 19.00. Jasper en ik proberen nog wat eten naar binnen te krijgen, en ik heb al 3 Dextro’s achter mijn kiezen. Susanne is nu echt klaar met de pijn en vraagt Jasper om de tens op haar rug aan te sluiten. Als hij net zit komt de verpleegkundige de kamer binnen met het verlossende woord: ‘De o.k. is eindelijk vrij, we kunnen gaan!’ De tens wordt snel er weer afgehaald en dan gaan we op weg naar de o.k.
Susanne is zo rustig en positief, ik vind het zo knap. Ze zegt dat ze er het beste van probeert te maken want het is tenslotte een supermooie gebeurtenis de geboorte van je tweede kindje. Vooraf is alles doorgesproken en iedereen is zo lief en behulpzaam. Om even voor half 8 hebben we onze blauwe pakken aan gekregen, haarnetjes op en zijn we klaar om de o.k. op te gaan.
Op de o.k is de sfeer gemoedelijk. Er wordt alles gedaan om Susanne zich op haar gemak te laten voelen. Als alles goed gaat mag de baby straks gelijk bij Susanne op haar borst liggen. Dat zou zo geweldig zijn! Dat kon de vorige keer met Kaj niet, die veel te vroeg geboren werd. Als de ruggenprik is gezet en alles klaar is wordt de operatie gestart. Ik begin aan het voeteneind, als ik een klein bolletje met veel donker haar eruit zie komen loop ik naar de zijkant en probeer zijn snoetje te fotograferen. Heel langzaam komen na zijn hoofdje de schoudertjes te voorschijn. Steeds meer baby krijg ik te zien en dan ineens gaan ook zijn oogjes open en gooit hij zijn armpjes de lucht in. Het is exact 19.49.42 als zijn hele lichaampje geboren is. Een flinke kreet klinkt en Owen vult zijn longetjes met lucht. Hij wordt afgedroogd, papa mag het lange stuk navelstreng nog even doorknippen en dan mag Owen bij zijn mama op haar borst. Met zijn grote ogen kijkt hij rond en nog geen 5 minuten na zijn geboorte gaat hij al op zoek naar de tepel om vervolgens aan te happen.
Wat is dit mooi! Een natuurlijke geboorte wordt zoveel mogelijk nagebootst en dit kindje is heerlijk rustig op de wereld gekomen en ligt nu bij mama terwijl de placenta uit de buik gehaald wordt en Susanne weer dichtgemaakt wordt. Het gaat allemaal voorspoedig en voor we het weten is Susanne alweer klaar. Jasper mag zijn zoon even vasthouden als Susanne van de operatietafel naar het bed verhuist. Op het moment dat Jasper Owen weer bij Susanne neerlegt staat het o.k. personeel in een cirkel om het bed met allemaal een glimlach van oor tot oor. Wat een gaaf gezicht, tot iemand zegt: ‘ aan de kant zo staan we op de foto!’ Haha! Ineens weer bewust van mijn aanwezigheid.
Om 20.26 rijden we richting de verkoeverkamer waar ze ook weer zo liefdevol ontvangen worden. ‘Met een echte fotograaf erbij zelfs! Wat leuk!’ Ze kijken hoe het met Susanne gaat, doen wat testjes en ondertussen ligt Owen lekker bij Susanne te drinken. De verpleegkundige vraagt of ik zijn voetjes al heb gefotografeerd en tovert die tevoorschijn. Ik blijf me verbazen over het enthousiasme van het personeel over mijn aanwezigheid, ik merk ook dat het hier echt nog niet bekend is. Alles gaat goed met Susanne dus we kunnen terug naar de kamer.
Op de kamer wordt Owen gewogen; 3930 gram! Zijn temperatuur is ook prima, 36.8 dus hij mag lekker bloot op bloot even met papa kroelen. Het is inmiddels 21.10 en Susanne belt de opa’s en oma’s om langs te komen. Die zijn gelukkig al onderweg. De placenta is meegekomen van de o.k. en samen met de verpleegkundige bekijken we die aandachtig. Wat mooi dat ook hier weer de tijd voor wordt genomen. Net als Owen weer bij Susanne ligt arriveren de opa’s en oma’s, met grote broer Kaj! Voor Kaj is het nog best wel een beetje vreemd zo, mama in een ziekenhuisbed en ineens ligt daar een klein mensje op haar borst. Hij heeft vooral oog voor mij met mn grote camera en voor de grote blauwe ballon. Maar een kusje kan er nog wel vanaf.
Oma heeft beschuit met muisjes meegenomen, hoe leuk! Die worden direct gesmeerd en dit gaat er wel in bij iedereen. Dan haalt Jasper een fles kinderchampagne tevoorschijn en toosten we met z’n allen op de komst van kleine Owen. Wat komt hij een in warme familie terecht, mooi om te zien. Iedereen bekijkt Owen, die lekker bij Susanne ligt bij te komen, nog steeds lekker bloot op bloot. Ook zingen ze lang zal hij leven, en Kaj zijn oogjes gaan glimmen. Enthousiast klapt hij mee.
Dan is het tijd om naar huis te gaan, de opa’s en oma’s nemen Kaj weer mee, en ook ik ga richting huis. Wat een prachtige geboorte. Ik ben zo enorm dankbaar dat ik mee mocht de o.k. op. Ik heb het personeel ook twee keer bedankt voor hun toestemming en vertrouwen. Het is zo belangrijk voor de ouders dat deze foto’s er zijn. Met een voldaan gevoel rij ik richting huis. Wat een mooie dag!
Lieve Susanne, Jasper en Kaj, gefeliciteerd met jullie Owen!
Ik zie jullie snel voor de newbornshoot!
Liefs, Jessica