De geboorte van Noé - Veel te vroeg en veel te klein

-Deze blog is op een iets andere manier geschreven, na aanleiding van mijn fotoreportage met ze afgelopen week. -

7 Weken geleden op 28 september fotografeerde ik de geboorte van Noé. De zwangerschap van Fabienne verliep alles behalve rooskleurig en na lang in het ziekenhuis te hebben gelegen vanwege weeën, bloedverlies en een dysmatuur kindje werd er met 33 weken besloten dat de buik niet meer de veiligste plek voor Noé was. Er werd besloten haar via een keizersnede geboren te laten worden. Dat kwam voor Fabienne best als een schok, omdat ze zo had gehoopt om dit keer natuurlijk te kunnen bevallen hun tweede kindje. Er was tot nu toen nog geen sprake geweest van een keizersnede en die klap kwam hard aan.

Grote broer Jack was ook dysmatuur, maar is wel tot 36 weken blijven zitten. Die bevalling eindigde in een spoed keizersnede waar ik gelukkig bij aanwezig mocht zijn. Die foto’s waren na de bevalling ZO belangrijk voor Fabienne, dat ze zei: ‘ Nu pas voel ik ook echt dat hij uit mijn buik komt, nu ik het zo zie op de foto’s.’ De beelden gaan van wanhoop, verdriet, naar blijdschap, opluchting en verliefd op hun kindje. Het album werd haar houvast.

Helaas mocht ik bij de geboorte van Noé niet mee de o.k. op. (ander ziekenhuis) ‘Dat doet nog steeds pijn’, zegt Fabienne en als ik in haar ogen kijk zie ik de tranen al opwellen. We hebben er hard voor gevochten maar helaas bleef het antwoord ‘nee’. Noé deed het zo goed na de geboorte dat ze geen adem ondersteuning nodig had. Ze woog 1486 gram en was 38 cm. Na controles mocht ze zelfs het o zo gewenste huid op huid contact bij mama op haar borst! Wel kreeg ze een sonde om voeding binnen te krijgen en werd ze aan draadjes gelegd die haar zuurstof, hartslag etc in de gaten hielden.

Fabienne en Jay hadden gelukkig een kamer waarbij ze bij Noé konden slapen dus dat was erg fijn. Noé vertoefde meer op de borst van papa en mama dan in haar couveuse. Op 6 oktober mocht Noé al de couveuse uit. Wat fijn! Op 13 oktober kreeg ik een foto dat ze voor het eerst helemaal zelf had gedronken. Wat doet deze kleine meid het toch goed!

Prive foto's van Fabienne.

Op dinsdag 16 oktober mochten ze Noé mee naar huis nemen. Niet te bevatten, zo’n mini mensje in die grote maxi cosi en eigenlijk pas ’36 weken oud’. Voor de buitenwereld is het nu ‘klaar’ of ‘goed’. Voor Fabienne en Jay begon het nu pas echt. Omdat ze zo prematuur is mogen alleen papa en mama haar vasthouden, en ja dat zorgt voor onbegrip, ‘want het gaat toch goed?’ Elke week op controle in het ziekenhuis, steeds testjes, ‘want ze zou weleens dit of dat kunnen hebben’. Het consultatiebureau waar je niet terecht kan, en de poli eigenlijk ook niet…en je wordt van het kastje naar de muur gestuurd.

Op 13 november bel ik bij Fabienne aan, we hebben afgesproken om wat mooie foto’s te maken voor mijn project. ‘Hoe gaat het?’ vraag ik. ‘Mwa, mwa’ zegt ze…en haar ogen lopen vol tranen. Dat is niet het antwoord wat ik - en ik denk heel veel meer - had verwacht. Ik schrik ervan. Als ze vertelt over haar gevoel, weer een kindje dat voortijdig uit haar buik geplukt is, niet natuurlijk hebben kunnen bevallen, niet meer zwanger mogen worden, een kindje dat zo enorm kwetsbaar is en de stress die daarbij komt kijken komt ook bij mij het besef dat dit nog steeds een enorm kwetsbaar kindje is, ook al is ze nu officieel 40 weken.

Noé heeft begrenzing nodig en slaapt eigenlijk alleen maar bij mama op haar borst of helemaal opgerold zoals in de buik in de draagzak. ’s Nachts moet ze ook elke 3 uur drinken omdat ze zo klein is. Zelf wordt ze er niet voor wakker dus die wekker staat elke 3 uur. Qua hygiene worden er ook extra maatregelen getroffen zodat ze niet ziek wordt. Mee naar een winkel om boodschappen te doen kan niet omdat dat teveel prikkels zijn, in de wachtkamer van de dokter is Fabienne bang dat ze hier misschien zieker vandaan komt dan het kleine dingetje waarvoor ze naar de dokter ging. En dat zien mensen allemaal niet.

Het is geen voldragen kindje met genoeg vetjes en weerstand, nee dit kindje is prematuur en dysmatuur en hoorde nog veilig in de buik te zitten. Buiten dat het voor Noé heftig is om al geboren te zijn, is dat voor Fabienne net zo. Die buik groeide niet tot een enorme toeter, en zorgeloos was de zwangerschap ook totaal niet. ‘Weet je Jess, wanneer ik me het fijnst voel? Als ik haar in de draagzak dicht tegen me aan heb. Dat voelt ZO fijn, alsof ze nog even veilig binnen zit.’ Ik snap wat ze bedoelt. Ook ik voel nu de tranen in mijn ogen opwellen.

Stiekem hoop ik dat ik met mijn foto’s weer een beetje pijn kan verzachten. Ook tijdens het maken van de foto’s wordt het duidelijk dat het anders gaat dan bij een a terme kindje. Noé wil gewoon het liefst bij mama liggen, en het aller liefst opgerold in foetushouding. Als Fabienne de fles maakt vraagt ze of ik even bij haar wil blijven en ik probeer net als Fabienne Noé met mijn handen te begrenzen. ‘Dat is heel bijzonder hoor, naast mijn zus heeft nog niemand haar aangeraakt’. Ze krijgt een fles omdat ze al aangeeft trek te hebben en daar wordt ze rustiger van. We maken heel rustig wat mooie foto’s en daarna krijgt ze haar kleertjes weer aan. Ik klets nog wat met Fabienne en moet dan echt richting huis voor mijn zoon die uit school komt. Voor Noé staat het zoveelste ziekenhuisbezoek op de planning.

Als ik terug rij krijg ik de inspiratie voor deze blog. Haar verhaal moet gedeeld worden. Al is het maar om andere moeders / ouders van prematuur kindjes te laten weten dat ze niet alleen zijn. Fabienne is er blij mee dat ik dit wil doen als spreekbuis voor haar, omdat ze het graag zelf had willen doen maar het haar gewoon niet lukt. Ik denk ook dat het belangrijk is dat mensen weten dat het niet makkelijk is, dat een kindje thuis is wil niet zeggen dat alles goed gaat, en ‘normaal’ is. Zowel emotioneel als lichamelijk zijn ze er nog lang niet. En begrip daarvoor is zo fijn!

Lieve Fab (en natuurlijk Jay, Jack en Noé)

Ik hoop dat de foto’s je weer een klein beetje helpen in je verwerkingsproces.

Tot snel x

Liefs, Jessica