De geboorte van Milou - Dochter van een bekende papa

Kelly is mijn nichtje. Door gedoe in de familie hebben we helaas niet de kans gekregen samen op te groeien. Als ik bij mijn opa en oma kwam stond daar een foto van een klein meisje met donkere ogen en een enorme bos donkere krullen, en ze leek enorm op mijn zusje. Ik wist dat ze Kelly heette en meer niet. Die foto bekeek ik elke keer, ik zie hem nog zo voor me. In onze puberteit hebben we elkaar voor het eerst ontmoet, door haar man (toen nog vriend) Lex, die ons (mijn zusje en ik) wel kende uit de buurt. We zien elkaar niet vaak, maar als we bij elkaar zijn voelt het heel vertrouwd. Dat is dan denk ik toch die bloedband. Mooi vind ik dat.

Kelly en Lex maakten bekend dat ze hun derde kindje verwachtten, en Kelly vroeg mij of ik de geboorte zou willen fotograferen! Ik voelde me zo vereerd, dit is dan wel heel speciaal weer zeg! Omdat Kelly en Lex momenteel in Engeland wonen voor Lex zijn werk is er besloten om met 38 weken in Nederland in te leiden, zodat het kindje hier geboren zou kunnen worden. Grote broer en zus kwamen met 38 weken spontaan ter wereld.

De datum stond dus gepland en de avond ervoor, 8 november werd Kelly al opgenomen en kreeg ze een ballonnetje ingebracht. Door de inwendige druk op de vliezen en de baarmoedermond wordt er door de ballonkatheter druk uitgeoefend en zo wat ontsluiting gemaakt. Om 22.47 als ik net slaap krijg ik een berichtje: ‘Jess, de ballon is er al uit! Heb al 3cm. Hou je tel maar in de gaten. De weeën blijven aanhouden.’’ Ik spring mijn bed weer uit, kleed me aan, make-upje erop, haar in een vlecht en zorg dat alles klaar staat. Ik zet de tv aan en ga met een dekentje op de bank liggen met het idee elke moment op pad te moeten. Het is de avond van de verkiezingen, het lijkt erop dat Hillary gaat winnen en er is genoeg te zien op tv. Kell stuurt nog: ‘’Je hoort me zo weer moet naar de verloskamer’’. 

Dan blijft het even stil. Ik ben nu toch wel echt moe en besluit op de bank toch even een half oogje dicht te doen. Ik heb mijn telefoon in mijn hand en elk half uur schrik ik wakker om erop te kijken. Maar het blijft stil. Om 2.18 stuur ik Kelly een appje: ‘’Hoe is het nu?’’ Direct krijg ik terug: ‘’4cm, gaat niet super snel’’. Ik besluit weer even mijn ogen dicht te doen. 

Om 5.00 wordt ik weer wakker en besluit de tv aan te zetten om te zien of Hillary president is inmiddels, tot mijn grote verbazing staat Trump aan kop. Het zal toch niet? Om 5.47 krijg ik een berichtje dat Kelly rond half 7 naar beneden gaat voor een ruggenprik en dat ze dan ook de vliezen gaan breken. Ojeej…wat zal ik nu doen? Het kan ineens snel gaan, de spits komt eraan. Ik besluit nog even wat meer info af te wachten omdat het toch nog niet heel snel ging tot nu toe. Even later hoor ik dat ze pas vanaf 8.00 ruggenprikken zetten en dat ze nog moet wachten. 

Dan krijg ik om 10.00 een berichtje van Larissa. Larissa is Kelly haar schoonzusje en mijn ex-collega. Ze is nu in het ziekenhuis en vraagt bij hoeveel centimeter ze moet bellen. De ruggenprik is gezet, vliezen zijn gebroken dus ik besluit gewoon die kant uit te rijden. Ik zit hier thuis zo onrustig en heb het gevoel dat het zo ineens heel snel gaat. 

Als ik om 10.38 aankom in het ziekenhuis merk ik aan Kelly dat er nog niet veel aan de hand is. Ze kletst honderd uit en ook de grafiek laat geen weeen zien. Haar schoonmoeder Pascal is aanwezig, schoonzusje Larissa en Lex uiteraard. 11.10 worden de wee opwekkers gestart. Hopelijk komt er zo een beetje actie, het is wel gezellig zo natuurlijk maar we komen toch echt allemaal voor die baby! Op de aankleedtafel ligt al een roze pakje klaar, er staat een roze Maxi cosi in de hoek en het mag duidelijk zijn dat dit een meid gaat worden. 

Lex probeert nog wat te slapen, er wordt eten gehaald, boekjes gelezen, de tv staat aan en ik zie voortdurend het hoofd van Trump langskomen. Om 13.45 wordt er weer getoucheerd. 4/5 cm, wat een tegenvaller! Dan lijkt er toch langzaam iets te gaan veranderen. Op het scherm ontstaan golven in de lijn en af en toe zie ik dat Kelly zelfs even moet puffen. Om 14.13 krijgt ze een extra blus pijnstillingen en de wee opwekkers gaan weer omhoog. 

Vanaf 14.20 moet echt elke wee weggepuft worden. De wee opwekkers worden even teruggeschroefd omdat het nu te hard lijkt te gaan. De weeën komen echt dicht op elkaar nu. Het wordt zwaar voor Kelly, de ontsluiting zit nu op 7/8 centimeter dus ze moet echt nog even wegpuffen. Dan is daar de echte persdrang. Het overvalt Kelly maar als ze hoort dat ze mee mag gaan persen kan ze zich daar op focussen. Lex staat aan het voeteneind en moedigt Kelly aan. Het is een grappig gezicht, maar het werkt voor Kelly. Vooral als hij zegt al haartjes te zien werkt dat motiverend. Kelly had aangegeven dat ze haar kindje zelf aan wil pakken dus dat fluister ik nog even tegen de verloskundige. 

Na een paar flinke persweeen wordt dan het hoofdje geboren. Kelly rijkt met haar handen naar beneden en kan dan zelf haar kindje aanpakken. De verloskundige moet nog even helpen omdat de navelstreng om het nekje zit en dan legt Kelly haar dochter op haar borst. Ze is nog een beetje beduusd maar dan komt er toch een huiltje. Al snel gaan ook haar oogjes open en zoekt ze naar waar die bekende stemmen vandaan komen. Zoekend kijkt ze papa en mama aan. Ik aanschouw een prachtig tafereel van een huilende tante Larissa die in de armen van oma Pascal uithuilt. Wat een liefde in deze kamer, en wat is er op dit meisje gewacht! Ze is klein en fijntjes, ze heeft nog een lekker laagje huidsmeer op haar lijfje en als Kelly aan haar snuffelt zegt ze: ‘Oh wat ruik je lekker!’ 

Dit kleine meisje zal Milou Lilly Rosè gaan heten, roepnaam Milou. Lex knipt de navelstreng door en niet veel later is daar ook de placenta. De familie wordt op de hoogte gebracht zodat de trotse grote broer en zus zo kunnen komen kijken. Milou ligt heerlijk rustig om zich heen te kijken. Wat een lief rustig meisje, en wat lijkt ze op haar grote zus!

Dan komen Milan en Melin binnen, ze geven mama een kus en gaan kijken bij hun kleine zusje. Het wordt Melin teveel en ze barst in tranen uit. ‘’Ohhh ze is zo mooi en schattig! Ik had niet gedacht dat ze zo schattig zou zijn!’’ , ook ik heb nu du de tranen over mijn wangen rollen. Milou wordt bekeken, gekust en geknuffeld. Dan is het tijd voor de controle en het wegen. 2970 gram weegt ze, en alles is helemaal goed. Ze krijgt haar eerste luiertje om en een mooi roze pakje aan. Ik maak nog wat foto’s van het complete gezinnetje en dan neem ik afscheid.

Mijn zoontje zwemt af voor zijn B diploma en als ik hard doorrij kan ik dat misschien nog meemaken! Wat een mooie bevalling weer. En wat ben ik blij dat het einde toch nog vlot ging. Weer een prachtig gezond meisje erbij!

Lieve Lex, Kelly, Milan en Melin, heel veel geluk met jullie dochter en zusje Milou.

Liefs, Jessica

-Alle personen op de foto's hebben toestemming hiervoor gegeven-