De geboorte van Mia - A tattoo story

Op 5 april zit er een mail in mijn mailbox van Christa en Alvaro. Ze verwachten rond 26 juli hun eerste kindje en zijn op zoek naar en geboortefotograaf. Super leuk! We mailen wat heen en weer en maken een afspraak om kennis te maken op 28 april. Als ik ze ontmoet klikt het meteen, Alvaro is tattoo artist en ook Christa zit aardig onder (net als ik) dus dit zijn echt ‘mijn klanten’. Ik zie het al helemaal voor me hoe dat er straks uit moet zien met een piepklein babytje erbij, geweldig! De klik is wederzijds en ze boeken me gelijk die avond officieel. 

Ik neem meestal contact op met mijn klanten als de 38 weken nadert (dat is het moment dat ik officieel 24 uur stand-by sta) en stuur Christa een mail. Wat blijkt, ik had de uitgerekende datum in mijn agenda op 26 juni genoteerd dus zat een maand te vroeg klaar! Haha! Ik zou dus nog een maandje moeten wachten op deze mooie geboortereportage. We moeten er wel om lachen, beter te vroeg dan te laat toch?! Met Christa gaat alles super, ze gaat bijna met verlof en geniet volop. 

Dan krijg ik op 17 juli (38 weken en 6 dagen)om 21.07 een appje: ‘ Hoi Jessica, Christa hier. Ik heb het gevoel dat de bevalling voor de deur staat. De verloskundige komt zo langs en ik bel je als het zo ver is :) x’  Zo dat had ik nog niet verwacht al! Ik sta op dat moment voor nog een bevalling paraat en die was eerder uitgerekend. Ik vraag of ze al weeën heeft en ze denkt van wel, en ze verliest vruchtwater. Ik maak mijn koffer klaar, kleed me om en probeer nog een beetje te relaxen. Om 23.12 stuur ik een berichtje of de verloskundige al geweest is, en ze zijn dan al in het ziekenhuis met 4cm! Die 4cm zijn heel snel gegaan dus ik besluit gewoon richting ziekenhuis te gaan. Het gaat me niet weer gebeuren dat ik een geboorte mis. 

Om 00.15 ben ik in het ziekenhuis. Wat is het toch maf om ’s nachts door zo’n groot leeg gebouw te lopen. Als ik op de kamer aankom merk ik dat Christa echt al goede weeën heeft. Ze zit ondertussen op 5cm en verplaatst zich af en toe van bed naar ernaast en wandelt de kamer door. Met een wee pakt ze Alvaro vast en daarna kan ze weer lachen. De weeën komen best snel achter elkaar. De verloskundige van Christa is in de verloskamer ernaast bezig met een andere mama die al aardig op lijkt te schieten.

Er is beloofd om 00.30 weer naar de ontsluiting te kijken maar de tijd tikt door en er komt niemand kijken…Christa wordt erg misselijk en om 1.10 komt de verpleegster dan met een warme kruik voor in haar rug. Dat helpt niets en is alleen maar vervelend dus die gaat snel het bed weer uit. Christa en Alvaro doen het helemaal samen, Alvaro zorgt voor de slokjes water, spuugzakjes en een nat washandje. Om 1.28 komt de verpleegkundige even naar het hartje van de baby komt luisteren. Die doet het gelukkig super. Christa wil heel graag dat er even iemand de ontsluiting komt checken maar de verpleegster geeft aan dat alleen de verloskundige dat mag doen en die is helaas nog steeds bezig in de kamer ernaast. 

Het duurt en het duurt en om 1.39 krijgt Christa persdrang. Alvaro kijkt me vragend aan en ik zeg ‘druk maar weer hoor!’ (op de rode knop) Die baby komt hoe dan ook! Al grappend zeggen we dat we het dan wel zelf doen. De verpleegkundige besluit dan gelukkig bij Christa te blijven en te helpen met het weg puffen van de weeën. Alles wordt klaargezet voor de komst van de baby en Christa doet het zo enorm goed! Ik zie haar buik al meedrukken en ze blijft zo enorm rustig. Dan stapt eindelijk de verloskundige binnen, wat fijn, wat een opluchting voor Christa!  Ze kijkt hoever Christa is en er is nog een klein randje voelbaar aan de voorkant. Even later mag ze dan eindelijk toegeven aan de pijn en meepersen. Doordat ze zo lang we pers weeën heeft weg gezucht zien we na 1 keer persen al zwarte haartjes! Het persen gaat supergoed, elke wee zien we meer van het hoofdje vol lang zwart haar. Alvaro en ik wisselen nog even van kant van het bed, omdat hij de baby wil aanpakken en ze -als we het goed hebben- met haar gezichtje naar de kant zal draaien waar ik nou net niet stond. Het hoofdje wordt geboren en ze kijkt inderdaad mijn kant op. Ik zie dat de navelstreng 2 keer om haar nekje zit en als die over haar hoofdje is gehaald kan ze dan eindelijk geboren worden.

Ik ga bij het hoofdeinde staan en leg vast hoe Alvaro om 2.36 zijn dochtertje aanpakt en trots bij Christa op haar borst legt. Wat een opluchting en emotie komt er los, ze huilt en doet het super. Een flinke laag wit smeer bedekt haar lijfje. De navelstreng is flink lang dus Christa kan haar goed knuffelen. Wat is ze mooi, Alvaro geeft Christa kusjes en knuffels, wat heeft ze dit enorm goed gedaan en wat is ze sterk! Ze checken even of ze wel echt een meisje is en dat is gelukkig zo. Mia heet ze. Mia Esperanza Maria Diaz Delgado. Wow dat is nog eens een naam. 

Het wachten is nu op de placenta en die heeft niet heel veel zin. Een groot deel is los maar de baarmoeder houd ook nog een stuk vast. Als hij uiteindelijk los komt twijfelt de verloskundige of hij compleet is. Er wordt iemand bijgehaald en er wordt een echo gemaakt van de onderbuik. Ze zien toch nog iets zitten…wat balen zeg! Na zo’n mooie bevalling zonder pijnstilling draadjes en infuusjes moet Christa zo toch naar de ok om de restjes placenta te laten verwijderen. 

Mia lijkt al wat trek te hebben en ze hapt in 1 keer goed aan aan de borst. Ze is heerlijk rustig en kijkt af en toe wat rond. De oma’s worden gebeld en Christa haar moeder komt richting ziekenhuis. Mia wordt nagekeken en gewogen, 3210 gram en alles is goed met haar. Alvaro kleed haar aan en Christa krijgt een infuus geprikt en een ok-jasje aan. 

De trotse oma komt Mia bewonderen. Christa verteld over de bevalling en hoe snel het is gegaan. ‘Je hebt mij helemaal niet nodig gehad!’ zegt de trotse oma. Dan horen we dat het ok-team compleet is en ze Christa kunnen helpen. Alvaro neemt zijn dochter bij zich en Christa gaat richting ok met haar moeder. Ik maak nog wat foto’s en dan besluit ik met Alvaro dat ik beter naar huis kan gaan nu. Ik pak mijn spullen en als ik het ziekenhuis uit loop kom ik de moeder van Christa nog even tegen. We zeggen gedag en ik rij richting huis. Het wordt alweer licht als ik voor de deur parkeer. Snel mijn bedje in! Wat een prachtige bevalling!

Lieve Alvaro, Christa en Mia, 

heel veel liefde, geluk en gezondheid toegewenst!

Dat je maar net zo’n sterke meid als je mama mag worden!

Liefs, Jessica

-Foto's zijn geplaatst met toestemming van de verloskundige -