De geboorte van Mels - Van thuisbevalling naar een spoedrit ziekenhuis

Normaal maak ik van tevoren kennis met mijn klanten, maar niet als ik backup sta voor een collega, anders kan je wel bezig blijven. Maar nu werd de kans dat ik de bevalling van Janneke mocht fotograferen wel steeds groter, de baby had nog geen zin en Ilse, de fotograaf en mijn NCVG collega, ging op vakantie toen Janneke 40 weken en 1 dag was! Met 41+5 zou ze terug zijn, dus er was nog een mini kansje dat ze hem zelf zou kunnen doen. 

Toen Ilse op vakantie ging stuurde ik Janneke een mail om kennis te maken, en we begonnen met whatsapp contact. Net na twaalven op woensdag 14 september krijg ik een berichtje binnen: ‘Hoi Jessica, ik heb sinds een uur beginnende weeën. Ik laat het jou even weten zodat je op de hoogte bent mochten we je vannacht gaan bellen. Mogelijk slaap je nog niet dus dan weet je het bij deze. Groetjes Janneke.’ Ik sliep al maar schrik wakker van het berichtje. Ik zet snel alles klaar en probeer weer vlug in slaap te komen. Om 6.00 gaat mijn telefoon, het is Maarten, Janneke heeft al 8 centimeter ontsluiting, of ik wil komen! Jeetje! Ik moet nog bijna een uur rijden dus ik trek snel wat aan en spring in de auto. Ik rij iets harder dan mag maar ik wil het echt niet gaan missen! Het is spits tijd en wordt steeds drukker op de weg, maar mijn telefoon blijft stil dus ik hou de hoop dat ik het red. Ik hou me vast aan de gedachte dat het hun eerste kindje is en dat het persen alleen dan meestal al een half uur duurt. 

Een uurtje later kom ik aan, de verloskundige laat me binnen en zegt dat het super gaat. De baby is er nog niet en Janneke en Maarten doen het geweldig samen zegt ze. Ik loop stilletjes naar boven en zeg ze gedag. Ik hoor dat ze om 1 uur vannacht 2 cm ontsluiting had, en dat rond 6 uur de vliezen zijn gebroken. Ik maak wat foto’s maar laat ze daarna ook met rust. Beneden eet ik iets en klets met de verloskundige en de kraamverzorgster die er ook al is. 

Om 7.45 checkt de verloskundige de ontsluiting en die is helaas nog steeds 8cm. Ook voelt ze dat het hoofdje er niet mooi recht voor ligt dus dat zou de stagnatie verklaren. Janneke moet nu proberen een beetje te bewegen in de hoop dat het hoofdje van de baby de juiste weg vind. Ze gaat staan aan het voeteneind van het bed en wiegt wat heen en weer. Dan besluit ze dat ze nog even lekker onder de douche wil staan. Ze blijft heel erg rustig, heel beheerst vangt ze de weeën op. Het staan en douchen heeft geholpen want het hoofdje ligt er nu goed voor en Janneke mag gaan persen. Om 8.30 neemt ze plaats op de baarkruk en dat vind ze heerlijk zitten. Met het persen zien we ook al direct haartjes verschijnen, dus ook dat gaat heel effectief. Maarten zit achter Janneke op een krukje zodat ze tegen hem aan kan leunen. Met een spiegel kan ze zelf ook meekijken. 

Om 8.50 gaat Janneke voorzichtig op bed liggen zodat daar de baby geboren kan worden. Wat gaat het persen goed, steeds zien we het hoofdje verder komen en als het er bijna uit is komt en een hele golf vruchtwater mee. ‘Heb je dat op camera!?’ vraagt de verloskundige. Ik heb geen tijd om te kijken want ik moet doorklikken. De navelstreng zit 2 keer om zijn nek en om 9.03 wordt daar een prachtige baby geboren met een enorme bos donker haar. Hij wordt bij Janneke op haar borst gelegd en ze opent de beentjes om ertussen te kijken. ‘Een jongen! We hebben een zoon!’ Wat is het toch leuk als het een verassing is! Mels heet hij! ‘Maarten je bent gewoon papa!’ roep Janneke. En ook: ‘Oh hij is zo mooi roze net een flamingo!’ Ik moet erom lachen. Maar ze heeft gelijk, Mels is prachtig met zijn mooie haartjes en zelfs al lange wimpertjes. 

Opvallend is dat Janneke vrij veel bloed verliest. ‘Had jij dit ook?!’ vraagt ze aan mij. Ja ik had dit ook maar mijn bevalling ging dan ook niet zoals het hoorde, dus ik probeer het antwoord te ontwijken, dit is niet aan mij.  De verloskundige zegt dan dat het bloedverlies flink is.  De placenta moet zo wel komen, geeft de verloskundige aan. Ook wordt er al over een ambulance gesproken, voor alle zekerheid. Janneke en Maarten zijn vooral met Mels bezig, hij wordt uitgebreid bekeken en aan de borst gelegd. Hij heeft nog niet heel veel trek en dat is prima. Dan mag hij worden gewogen, een mooi gewicht van 3870 gram. Naast Janneke op bed worden de eerste testjes gedaan, en zet hij zelfs zijn eerste stapjes. Zijn temperatuur is ook prima dus Mels komt glansrijk door de keuring. Ik vraag om een foto in foetushouding zoals ze hadden aangegeven en de kraamverzorgster wil dat doen maar Maarten wil het graag zelf doen. Als hij zijn zoon voor de eerste keer in zijn armen krijgt lijkt hij alles om zich heen te vergeten en is hij alleen maar aan het knuffelen en kusjes geven. Met Janneke gaat het steeds minder goed, ze blijft flink vloeien en ook de placenta is er nog steeds niet. De kraamverzorgster geeft aan dat ze Mels snel aan wil kleden en Maarten geeft Mels aan haar terug. 

Dan komt om 9.29 de placenta naar buiten, maar helaas blijven de vliezen vastzitten. Een ambulance wordt gebeld en Janneke en Mels worden klaargemaakt voor vertrek. 

Als de ambulance arriveert en Janneke rechtop wil gaan zitten valt ze flauw. De ambulance broeders proberen haar op te lappen maar dan valt ze weer flauw. 'We komen eraan met spoed’, hoor ik ze zeggen. Ik maak me flink zorgen en de verloskundige ook. Maarten is met Mels bezig en hij oogt heel rustig. Het is aandoenlijk te zien hoe Janneke van de trap af wordt getild en op de brancard in de gang wordt neergelegd. Ik weet even niet wat ik nu moet, Maarten wil met Mels richting ziekenhuis uiteraard, de verloskundige ook…en ik heb het gevoel dat ik beter naar huis kan gaan. Maar Maarten wil dat ik meega naar het ziekenhuis dus dat doe ik uiteraard. De verloskundige geeft aan, wel echt op de achtergrond he want het is echt spoed spoed. Dat snap ik uiteraard. Ik vertel dat de ouders het graag willen en rij achter haar aan richting ziekenhuis. 

Bij het ziekenhuis wacht ik op Maarten en Mels en samen lopen we naar de verloskamers. Onderweg komen we de verloskundige tegen en ze zegt dat het goed gaat met Janneke. De placenta is eruit en Janneke is naar omstandigheden ok. Ik wacht achter het gordijn in de kamer en als de rust wedergekeerd is ga ik naast het bed zitten van Janneke. ‘Hee ben jij er ook?! Dedication!!!’  roept ze. Ik moet zo lachen om haar opmerkingen, hoe rot ze zich ook voelt, ze maakt nog steeds grapjes. Janneke ziet erg witjes en krijgt vanalles toegediend via het infuus. Op het scherm naast het bed zie ik haar hartslag.  Ze moet plat blijven liggen en het vloeien wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Ze is de helft van haar bloed verloren dus haar lichaam is hard aan het vechten. Haar temperatuur stijgt en ze heeft het heel erg koud. Dan krijgt ze zuurstof toegediend via een kapje op haar gezicht. Mels heeft een bedje gekregen en is heerlijk rustig. Ze besluiten hun ouders op te bellen. Ik kan meeluisteren want ze staan op de speaker en ik krijg een brok in mijn keel van de uitbundige reacties. De ouders van Maarten wonen om de hoek en komen er gelijk aan. Janneke haar ouders moeten nog een heel stuk rijden en die zouden er op zijn vroegst 1,5 uur later kunnen zijn dus die ga ik niet meer zien. 

We krijgen beschuit met muisjes en wat te drinken. Als de ouders van Maarten binnenkomen zie ik een hele trotse opa en oma. Janneke is trots maar ik zie dat het allemaal teveel is voor haar, en de verpleging ook. Ze moet rusten, ze moet slapen. Het is niet niks wat er net is gebeurd. 

Opa en oma moeten weer naar huis, en ook ik besluit dat het mooi geweest is voor vandaag. Ik neem afscheid van ze en begin aan de reis terug. Jeetje, dit is toch niet wat je verwacht na een thuisbevalling die zo enorm goed ging. Ik hoop dat ze snel aansterkt. Gelukkig doet Mels het super.

Lieve Janneke, Maarten en Mels,

wat een avontuur was dat. Bedankt voor jullie vertrouwen in mij.

Ik wens jullie heel veel liefde, geluk en gezondheid toe.

Liefs, Jessica