De geboorte van Lune - Een moeder geassisteerde keizersnede in het Diakonessenhuis Utrecht
Op donderdagavond 19 oktober ben ik nog aan het werk op de computer en komt er een mail binnen. Jolijn, met wie ik al eerder heen en weer heb gemaild, vraagt of ik het leuk zou vinden om haar moeder-geassisteerde-keizersnede te fotograferen. Ik zit eigenlijk gelijk te stuiteren, probeer de lange mail te lezen, maar pik er alleen wat steekwoorden uit en probeer dan aan mijn man uit te leggen wat voor mail ik net binnen krijg. Hij begrijpt geen woord van wat ik zeg, en na een poging de mail voor te lezen besluit ik toch dat het beter is als ik hem eerst zelf even goed lees.
Kort samengevat; Jolijn krijgt over 2 weken een keizersnede waarbij ze zelf haar kindje uit de buik mag tillen, en er zal gefilmd worden door de Telegraaf. Ze mag van het ziekenhuis zelf een geboortefotograaf uitkiezen en die keuze was voor haar niet moeilijk schrijft ze. Mijn foto’s zullen dan tevens gebruikt worden als marketingcampagne voor het ziekenhuis. Ik twijfel geen moment en zeg volmondig ‘ja!’ Ik stuur Jolijn een mega enthousiaste mail terug en daar moet ze wel om lachen. Ze geeft aan aan het ziekenhuis door te geven dat ik ‘ja’ heb gezegd en dan moet ik even het telefoontje van het ziekenhuis afwachten.
Het telefoongesprek met T. van de afdeling communicatie van het ziekenhuis verloopt heel erg leuk. Ik krijg het mailadres van de cameravrouw van de Telegraaf zodat we ook even kort kennis kunnen maken en ik vertel waar ik graag wil staan op de o.k. Ik spreek met Arjan en Jolijn af om nog even bij hen thuis kennis te maken en daar maken we gelijk een mini zwangerschapsreportage van. De klik die we ook al hadden op de mail was er gelukkig, en zelf Eden van 3 voelde zich al snel bij mij op zijn gemak. Vieve van 1,5 die net uit haar bedje komt ontdooide ook al snel. En dan is het aftellen naar de grote dag. Ik probeer me er nog niet teveel op te verheugen om mezelf te beschermen voor een eventuele teleurstelling. Want Jolijn zou zomaar weeën kunnen krijgen, de vliezen zouden kunnen breken…en dan moet de keizersnede toch eerder worden uitgevoerd en zal het niet zo zijn dat ze het kindje zelf uit haar buik mag tillen.
De avond van 2 november app ik nog even met Jolijn, ik begin te beseffen dat het gewoon echt gaat gebeuren morgen ochtend! Ik ga vroeg naar bed want mijn wekker zal om 5.30 gaan zodat ik om 7.00 in het ziekenhuis aanwezig kan zijn.
Als de wekker gaat spring ik uit bed. Het is zover! Vandaag zal er een droom van mij in vervulling gaan. Ik doe mijn best om nog even goed te eten, check mijn apparatuur nog een laatste keer en rij om 6.00 richting Utrecht. Als ik aankom zijn ze bezig met de laatste voorbereiding bij Jolijn en ontmoet ik de cameravrouw, Marye. We maken even kennis en ik vertel waar ik graag zou willen staan, en wat mijn ‘looproute’ zal zijn. Marye geeft aan op een andere plek te willen staan dus ik ben blij, mijn grootste angst is om geen zicht te hebben straks.
Even voor half 8 mogen we de kamer in bij Jolijn en Arjan en al snel mogen we richting de o.k. Jolijn is niet erg zenuwachtig, ze heeft niet veel geslapen maar haar humor is er niet minder om geworden. Op de uitslaapkamer hebben we nog even een korte tussenstop en dan is het zover, we gaan de o.k. Ik heb al eerder een sectio gefotografeerd en precies op dezelfde o.k. dus het voelde voor mij meteen vertrouwd.
Jolijn wordt gepoetst, krijgt een operatiejasje aan en speciale handschoenen. Zo is ze echt deel van het operatieteam, inclusief mondkapje. Ik neem plaats aan het voeteneind en Marye aan het hoofdeind. De buik wordt geopend en zodra ik daar een klein hoofdje geboren zie worden loop ik om de tafel heen zodat ik het van de zijkant kan fotograferen. Alleen het hoofdje is uit de buik maar het kindje is al aan het huilen. Het doek is nog omhoog en Jolijn haar handen worden naar het hoofdje begeleid. Dan gaat het doek omlaag en gaan de handen van Jolijn onder de oksels van haar baby. Heel voorzichtig tilt ze haar kindje uit haar buik en legt het op haar borst. Stevig klemt ze haar armen om haar heen en ondanks dat ik alleen Jolijn haar ogen kan zien zie ik haar hele gezicht lachen en stralen. Wat is dit mooi! Arjan en Jolijn bewonderen hun mooie meisje dat de naam Lune Maen heeft gekregen. Ongeveer 3 minuutjes blijft Lune lekker bij Jolijn op haar borst liggen om kennis te maken en om het natuurlijke proces zoveel mogelijk na te bootsen.
Na het uitkloppen van de navelstreng wordt Lune heel even meegenomen zodat ze afgedroogd kan worden en ze het niet zo koud heeft. Arjan mag nog een stukje navelstreng afknippen en de eerste testjes worden gedaan. Lune doet het prima, ze heeft een mooi laagje huidsmeer nog op haar lijfje en ze is prachtig roze van kleur en haar haartjes zijn rossig. Nu snel weer lekker terug bij mama op haar borst! Door een speciale tunnel met warme lucht wordt ze warm gehouden en Lune probeert haar oogjes al een beetje open te doen om te kijken waar al die stemmen vandaan komen. Ze is heerlijk rustig en tevreden. Arjan houdt in de gaten of alles goed gaat met de buik van Jolijn en gluurt af en toe over het doek.
Als de buik netjes gehecht is is het tijd om de o.k. te verlaten. Ik kijk snel in mijn camera de beelden terug en gelukkig, alles staat er perfect op. Lune wordt heel even in een couveuse gelegd en mag op de uitslaapkamer lekker bij Jolijn aan de borst. Jolijn krijgt een waterijsje* en die smaakt prima. Ondertussen drinkt Lune aan de borst. Marye neemt een interview af met de gynaecoloog en dan zit haar taak erop. Ik blijf bij Arjan en Jolijn en we mogen richting de kamer op de afdeling.
De familie wordt gebeld, Lune wordt gewogen en Arjan kleedt haar aan. Via FaceTime kan grote broer Eden zijn nieuwe zusje even bewonderen. Opa’s, oma’s, ooms en tantes en zelfs een overgroot oma en opa komen richting het ziekenhuis. Eden en Vieve mogen hun kleine zusje knuffelen. Het is gezellig druk in de kamer, Jolijn en Arjan worden overladen met cadeautjes en iedereen mag Lune even vasthouden. Dan is het tijd om te rusten voor Jolijn. De visite vertrekt, ik maak de laatste foto’s en pak ook mijn spullen in.
Ik rijd naar huis en ben zo blij dat het allemaal gelukt is! Wat een geweldige kans was dit voor mij, en wat gaaf dat Jolijn gewoon haar eigen kindje uit haar buik heeft mogen tillen, en dat ze dit op foto en film heeft.
Lieve Arjan, Jolijn, Eden en Vieve, gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en zusje Lune. Ik wens jullie al het geluk van de wereld, bedankt voor jullie vertrouwen in mij!
Mijn grote dank gaat uit naar het Diakonessenhuis Utrecht, voor het vertrouwen in mij en de mooie samenwerking. Ik hoop dat er in de toekomst nog meer mogen volgen.
Liefs, Jessica
*uit onderzoek is gebleken dat patiënten na een operatie minder pijn ervaren als ze een waterijsje eten. De suiker zorgt voor het vrijkomen van endorfine, een pijnstiller die het lichaam zelf aanmaakt.
-Normaal wordt het personeel op de o.k. NIET herkenbaar in beeld gebracht. Deze keer zijn de foto's gemaakt als marketingcampagne voor het ziekenhuis en mag het WEL. Ieder individu op de foto heeft daarvoor toestemming gegeven. -