De geboorte van Leyla - Van droombevalling naar horrorfilm

Op 6 augustus 2017 krijg ik om 22.53 een berichtje van Wendy, de vliezen zijn gebroken. Wendy is op dit moment 41 weken en 6 dagen zwanger, dus het werd wel tijd dat die kleine meid zich kwam aandienen. Ik probeer nog even wat te slapen en check elk half uur mijn telefoon. Een vierde kindje kan best wel een snel gaan, al gingen de eerdere bevallingen niet heel vlot. Na een keizersnede wil Wendy het nu heel heel graag zelf doen. Dat moet wel in het ziekenhuis vanwege de kans op heftig vloeien na de bevalling wat al 2x eerder is gebeurd. In het ziekenhuis probeert ze dan een zo huiselijk mogelijke sfeer te creëren zonder al te veel invloeden van buitenaf. 

Om 2.08 krijg ik een berichtje dat ik kan komen en ze naar het ziekenhuis gaan. Het is voor mij best een eindje rijden naar Apeldoorn maar het is rustig op de weg dus ik kan flink doorrijden. Om 3.08 stuurt Wendy dat ze in het ziekenhuis is. Om 3.50 kom ik aan na wat gezoek naar waar ik nu moest parkeren en het ziekenhuis in moest gaan. 

Alsik de kamer binnenstap zit Wendy in een rolstoel naast het bed met heel veel lagen kleding over zich heen. Ze is niet aanspreekbaar en ik zoek rustig mijn plekje in de kamer. We hebben elkaar nog niet in het echt ontmoet maar wel al veel online gekletst en de doula die bij de bevalling aanwezig is; Jose ken ik wel al, want ik was fotograaf bij haar laatste bevalling. Wendy haar man Vincent is ook aanwezig, haar zus en haar vriendin die ook gelijk de kraamverzorgster is. Een kamer vol met mij erbij, maar Wendy is zo in haar eigen bubbel dat ze er niets van merkt. 

Jose probeert ervoor te zorgen dat Wendy zich fijn voelt, ze heeft olietjes meegenomen om lekker aan te ruiken. Inmiddels (4.00) vangt ze hangend tegen het bed de weeën op en voelt ze zich misselijk. Ze besluit in bad te willen liggen om te proberen te ontspannen. Het bad is fijn, Jose zit naast het bad, afgewisseld door Vincent. Op de rand van het bad liggen geplastificeerde hartjes met ondersteunende teksten, Jose brengt af en toe een olietje of geeft Wendy een slok water. 

4.50 gaat Wendy onder de douche staan, het heeft even wat voeten in de aarde maar uiteindelijk mag ze daar lekker blijven staan met de ctg om haar buik. Twintig minuutjes later wil ze graag op de wc zitten om de weeen op te vangen. Ze is wel benieuwd naar de ontsluiting en als die gecheckt wordt om 5.25 is die 5cm. Dat is wel even een tegenvaller. Omdat het bad wel erg fijn was besluit Wendy weer terug in bad te gaan. De weeen worden heftiger en heftiger. Na een uur in bad is het toch wel lekker om weer even onder de douche te gaan staan, ook de ctg gaat weer even om de buik zodat we kunnen zien hoe het met het kindje gaat. Het gaat gelukkig goed. 

Om 7.40 is het weer tijd om te kijken hoe het ervoor staat en in de ontsluiting 8cm. Wendy heeft het zwaar, ze besluit toch weer in bad te willen omdat ze daar de weeën het best kan opvangen. Terwijl ze in bad de weeën wegzucht zie ik haar buik mee gaan duwen. Dit zijn duidelijk persweeen nu. Ik ben er op dat moment van overtuigd dat het kindje in bad geboren zal worden, maar eigenlijk wil Wendy liever op de baarkruk bevallen. Die beslissing moet snel genomen worden, en hup daar spring Wendy bijna uit bad en loopt vlug naar de baarkruk. Als ze gaat zitten staat het hoofdje al bijna en de verloskundige die net binnen komt lopen kan nog net haar handschoenen aandoen om het kindje op te vangen. 

Daar is ze dan, om 8.48 wordt Leyla geboren. Wat een prachtige emotionele bevalling. Wendy is ZO trots en blij dat ze het zelf gedaan heeft en dat roept ze dan ook. Echt tijd om bij te komen is er niet want we zien gelijk al dat Wendy flink vloeit. Ze wordt op bed gelegd en Leyla mag gelijk aan de borst om te proberen de baarmoeder te laten samentrekken. Leyla heeft hier nog geen behoefte aan en het vloeien gaat heel hard door. Dan zie ik paniek in de ogen van de gynaecoloog en begint Wendy een beetje weg te trekken. Razendsnel wordt besloten naar de o.k. te racen. De zus van Wendy ziet aan haar hoe laat het is en probeert haar ‘bij’ te houden…en dan is Wendy weg….

Leyla mag bij haar papa bloot op bloot liggen, ze kijkt rond met die mooie grote kijkers van haar en ze doet het prima. In het begin lijkt iedereen in de kamer nog vrij rustig, maar als de zus van Wendy Leyla dan vast heeft en ik zie de tranen over haar wangen rollen weet ik dat het menens is. Later vertelde ze dat op het moment dat ze de omslagdoek van Leyla stond uit te spoelen ze voelde dat het niet goed ging met haar zus. de tijd tikt voorbij en eigenlijk heb ik door de spanning en de stress vergeten verder de tijd bij te houden. Na wat uren lijkt te duren komt de gynaecoloog de kamer binnen. Ze trilt en haar stem slaat over, ze wil met de familie praten. Ik voel dat ik nu even de kamer uitmoet en ga dan ook…

Op de gang sterf ik 1000 doden, ik probeer geluiden uit de kamer op te vangen, ik hoor gehuil. Dan komt de vriendin van Wendy naar mij toe en 

verteld dat Wendy het maar net heeft gered. Ze verloor zoveel bloed dat haar volledige bloedinhoud vervangen is. Het bloeden stopte maar niet en er zit nu een ballon in haar baarmoeder om de wond dicht te drukken. Ze heeft gevochten voor Wendy’s leven. Ik slik, probeer mijn tranen te verdringen en ga weer mee de kamer in. Ik weet even niet wat ik moet doen, voel me zo teveel hier nu te midden van het verdriet van deze mensen. Maar ze willen dat ik blijf, want misschien kan ik zo nog foto’s maken op de ic waar Wendy is opgenomen nu. Vincent gaat eerst met Leyla naar Wendy toe. Op de kamer wacht ik met Wendy’s zus en vriendin. Haar zus voelde het al zo aan dat het zo erg mis was. Verdorie, 4 kindjes die bijna geen mama meer hadden gehad. En tis klaar nu ook, zegt ze. 

Even later mogen we dan allemaal even kijken bij Wendy op de ic. Dat is fijn, om haar even te kunnen zien. Ze ziet erg wit, heeft zuurstof in haar neus en ligt aan het infuus. Ik ben er nog! Zegt ze, en maakt nog meer grapjes om het zware gevoel te doorbreken. Ze weet zich duidelijk even geen houding te geven en dat geeft ook niet. Wat begon als een droombevalling eindigde in een horrorfilm. Maar godzijdank zijn moeder en kind nu ok. Leyla mag bij Wendy aan de borst en Wendy probeert wat te eten. Ik schiet en paar foto’s en dan besluiten we beneden nog even een broodje samen te eten voor ik aan de terugreis begin. 

Ik ben echt gesloopt. Iedereen is op. Ondanks Wendy’s voorgeschiedenis had ik hier toch niet op gerekend. Ik besef me hoe dun de scheidingslijn tussen leven en dood is, hoe belangrijk het was dat we in het ziekenhuis waren en dat de ok al klaar was voor haar. Het snelle handelen van de artsen, die hebben gevochten voor haar. Ik ben vooral dankbaar voor de goede afloop. 

11-12-2017

Lieve Vincent, Wendy, Anouk, Zoe, Yuna en Leyla…het is inmiddels al even geleden dat Leyla geboren is en ik vond het in eerste instantie te moeilijk om de blog te schrijven. Toen Wendy mij laatst om het verhaal vroeg dacht ik, dan is nu de tijd aangebroken. Ik was bang dat mijn beleving van de bevalling inbreuk zou doen op Wendy’s beleving. Gelukkig gaat het nu supergoed met jullie en geniet ik elke dag van alle leuke foto’s op Instagram. De foto dat Leyla er net is is mijn favoriete foto van 2017, om het beeld, de emoties en omdat het zo’n mooie maar heftige bevalling was. 

Ik wens jullie heel veel liefde, geluk en gezondheid toe en wie weet zien we elkaar nog een keer! 

Veel liefs en een dikke knuffel,

Jessica

-De verloskundige die op de foto te zien is heeft (even als alle andere personen) hiervoor toestemming gegeven,

mijn dank hiervoor! -