De geboorte van Finnin, zo anders dan gepland
De geboorte van Finnin, 4 juni 2018
Wanneer ik kennis maak met Myrthe en Jeroen is er direct een klik. Ze vertellen over de zwangerschap, die niet al te makkelijk is voor Myrthe, over hun wens om in het ziekenhuis in bad te gaan bevallen en graag een halve lotus bevalling te willen. Gedurende de zwangerschap hebben we contact over vanalles, van geboortekaartje, kleding tot de bak waar de placenta straks in moet komen te liggen. De uitgerekende datum van 28 mei gaat voorbij en Myrthe en Jeroen worden steeds ongeduldiger.
Dan krijg ik op zondag 3 juni 17.37 een berichtje van Myrthe met een print screen van een weeën timer die er wel erg regelmatig uit ziet. Ze schrijft erbij: ‘Weet niet of dit een valse start is, nog te vroeg om te zeggen, Maar de kramp onderin m’n buik en onderrug lijkt zich nu wel systematisch te herhalen. Denk laat het even weten!’ Dit ziet er inderdaad geduid, en ik vertel dat er bij een eerste kindje bijna nooit een valse start is.
De weeën blijven inderdaad komen en Jeroen neemt de communicatie over. 22.26 vraagt hij wanneer het punt is dat ik kom. Ik leg uit dat dat met 5 cm en goede sterke weeën is. Ik vraag ook of ze de verloskundige al gebeld hebben en dat gaan ze zo doen. Die is om 23.30 net geweest, Myrthe heeft 1cm ontsluiting en ze komt tussen 3.15 en 4.00 weer om te checken. Ik besluit te proberen te gaan slapen, wel met mijn kleren aan en make up nog op omdat ik denk elk moment weg te moeten. Ik slaap heel licht, check steeds mijn telefoon maar het blijft stil tot 4.51. Het is inmiddels 4 juni. ‘De verloskundige is net geweest. De eerste keer was de baarmoedermond nog niet geheel verstreken en was er nog 1cm ontsluiting. Nu is er zeker wat gebeurt, maar nog niet genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Baarmoedermond was nu wel helemaal verstreken en helaas nog steeds 1cm ontsluiting. VK komt nu 8.30/9.00 weer.’ Jeetje…hoelang gaat ze dit nog volhouden denk ik bij mezelf. Ze heeft zoveel pijn en zo weinig progressie. Het doet me denken aan mijn eigen bevalling.
Om 8.16 gaan ze dan toch naar het ziekenhuis. De ontsluiting wil niet doorzetten en de helse pijn en vermoeidheid hebben ze op advies van de verloskundige doen besluiten voor een ruggenprik te gaan. Ik geef haar geen ongelijk, ze is nu al zoveel uur bezig zonder resultaat. Om 10.11 heeft Myrthe 2cm ontsluiting. Ik ben gewoon nog thuis aan het werk, alles staat klaar voor het geval het toch ineens snel gaat, wat kan met een ruggenprik. 10.52 is de ontsluiting 3cm en ze gaan de vliezen breken. Het kindje heeft in het vruchtwater gepoept. Om 13.22 heeft Myrthe al 4cm. Dan krijg ik om 14.52 het verlossende appje: 5cm. Het gaat niet snel, maar na de 5cm kan het ineens wel snel gaan, en dat in combinatie met de ruggenprik en de naderende spits doet mij besluiten toch de auto in te stappen. Ik zit thuis niet rustig…dus kan ik net zo goed in het ziekenhuis wachten. Om 15.00 rij ik richting Den Haag.
Als 15.50 ik de pik donkere verloskamer binnen stap zie ik Myrthe rechtop in bed zitten. Ik schrik ervan hoe slecht ze eruit ziet. Ze heeft al uren non stop overgegeven, twee nachten niet geslapen en terwijl ze een ruggenprik heeft gekregen heeft ze nog enorm veel pijn, vooral aan 1 kant. Weer moet ze enorm spugen. Dat komt doordat ze via de ruggenprik een morfine achtige stof heeft gekregen waar ze dus niet tegen kan. Inmiddels hebben ze het middel uit de pomp gehaald maar er is nog geen verschil te merken voor Myrthe. Het is naar haar zo te zien, ik voel zo met haar mee maar sta machteloos. Jeroen is een grote steun, hij zit al klaar met nieuwe spuugbakjes, washandjes en slokjes drinken.
De tijd kruipt voorbij en Myrthe krijgt meer en meer pijn en blijft maar spugen. Als om 16.30 de ontsluiting weer gecheckt wordt is deze 4/5 cm. Er is net een wisseling van personeel geweest dus dat kan het kleine verschil verklaren. Er wordt overleg gepleegd omdat Myrthe ondanks de ruggenprik nog zoveel pijn heeft en zo moet spugen. Even over 17.00 wordt de ruggenprik aangepast. Alleen Myrthe haar linker been is verdoofd, de rest niet. Wat een enorme pech. Maar ook de aanpassingen werken niet. Myrthe voelt zich zo enorm slecht en blijft spugen, ze barst in tranen uit. Het is teveel. Het is zoveel pech en oh wat zou ik het nu graag even van haar over willen nemen om haar rust te gunnen.
Om 18.20 heeft ze 5/6 cm ontsluiting. Ze krijgt nog een ander middel tegen de misselijkheid toegediend en de weeën komen heel snel op elkaar. Ik neem even een korte pauze en besluit in het restaurant wat te gaan eten.
Als ik terug kom is er net iemand aan het kijken naar de ruggenprik en wordt er bevestigd dat enkel haar linker been is verdoofd. Myrthe besluit voor de Remifentanil te gaan ipv de ruggenprik opnieuw te laten zetten met kans dat hij weer niet goed zit. Ze krijgt een pompje waarmee ze zichzelf steeds een dosis pijnstilling kan geven. Langzaam zien we verandering in het gedrag van Myrthe, de misselijkheid neemt af, en ze kan de weeën veel beter handelen. Wat een wonder middel! Hadden we dit maar eerder ontdekt! Het harde werk van Myrthe resulteert in al 8cm ontsluiting om 20.30. Het einde komt nu echt in zicht.
Samen met Jeroen vangt ze de weeën zo goed op als ze kan. Jeroen voert haar wat hapjes vla, en ze neemt wat slokjes drinken. Ze is natuurlijk helemaal leeg van al dat spugen en nu heeft ze eindelijk even wat meer rust. Om 21.48 heeft Myrthe het idee dat ze goed verliest en dit is ook zo. De verpleegkundige geeft aan dat dit alleen maar een heel goed teken is en dat ze dit ‘tekenen’ noemen. Het geeft aan dat het einde echt in zicht is.
Als de ontsluiting gecheckt wordt om 21.45 is die volledig, met nog een klein randje aan de voorkant. Ze moet dus echt nog een paar weeën wegzuchten. Myrthe heeft wel al echt persdrang dus die paar weeën zijn erg zwaar voor haar. Maar dan is het zover, ze mag mee persen. Ze doet haar uiterste best en stapje voor stapje zien we steeds iets meer van het hoofdje. Donkere krullen zijn te zien. Na ruim een uur persen en reactie van het kindje op het persen wordt besloten de gynaecoloog te vragen te helpen. Die is er snel en met behulp van de kiwi (vriendelijke vacuümpomp) en een knip is daar ineens heel snel een klein huilend baby’tje op Myrthe haar borst! Precies 23.30 is hij geboren.
Wat een prachtig kindje, heel fijntjes met inderdaad een bos donker haar. Hij laat van zich horen en kleurt mooi roze. Myrthe kan het nog niet echt geloven dat hij er nu dan echt is. Dat laatste stukje ging wel heel snel ineens. Finnin Sky zal hij gaan heten. ‘Mooi kind’. Een mooi en geliefd is hij zeker. Jeroen en Myrthe krijgen lekker de tijd om met Finnin kennis te maken. Jeroen knipt de navelstreng door en de placenta wordt geboren. De familie wordt gebeld en die blijken al in de hal te zitten wachten. Als eerst komen de oma’s even kijken. Ze zijn onder de indruk van de zware bevalling die Myrthe gehad heeft. Daarna komen ook de opa’s en de broer van Myrthe hun kleinzoon en neefje bekijken. Iedereen is direct verliefd op dat mooie mannetje. Het is voor Myrthe wel goed geweest zo, ze is zo kapot en heeft rust nodig.
Finnin wordt gewogen en mag daarna lekker aan de borst bij mama. Dat gaat prima. Het is inmiddels tegen 1.00 in de nacht en ik besluit nog tot 2.00 te wachten of de kinderarts komt om de testjes te doen en anders naar huis te gaan. De kinderarts laat op zich wachten dus ga ik na een foto gemaakt te hebben hoe Finnin in de buik zat richting huis. Het was een lange dag. Wat vind ik het rot voor Myrthe dat haar gedroomde badbevalling zo’n andere bevalling is geworden. traumatisch zoals ze het zelf -terecht- benoemde.
Hulp is er gelijk aangeboden vanuit het ziekenhuis dus ze is in goede handen. Maar wat een prachtig mannetje is Finnin. Ik hoop dat ze straks toch zal denken: ‘Dit was het allemaal meer dan waard’.
Lieve Jeroen en Myrthe,
Heel veel geluk met jullie Finnin.
Liefs, Jessica