De geboorte van Fauve - Zo oer!

Het verhaal van Wendy en Martijn begint op 8 maart 2013. Omdat ik voor Earlybirdsfotografie fotografeer wordt ik gevraagd om hun dochtertje te fotograferen, die op 9 maart helaas met 20 weken en 6 dagen geboren werd. Myrthe* leefde nog 40 minuutjes en daarna belde Martijn mij ’s nachts op om foto’s te komen maken. Het was mijn eerste overleden kindje en ik vond het erg emotioneel maar enorm mooi om te kunnen doen. 

Toen ik hoorde dat Wendy weer zwanger was maakte mijn hart een sprongetje. Wat gunde ik deze lieve mensen een gezond kindje! We kletsten wat en toen kwam ook geboortefotografie ter sprake. Wendy ging even overleggen met Martijn maar al snel kreeg ik een berichtje terug: we willen het heel graag! Het plan was om thuis in bad te gaan bevallen, zo natuurlijk mogelijk. 

Meestal check ik net voor de 38 weken in met mijn zwangere mama, om te vragen hoe het gaat en te vertellen dat ik vanaf dat moment 24 uur per dag voor ze klaar sta tot de geboorte. Dit keer stuurde Wendy mij met 37 weken een berichtje: ‘Ik weet dat je vanaf 38 weken klaar gaat staan, maar ik denk dat je in dit geval beter iets eerder kan doen ;)’ en ‘ Het rommelt het hele weekend al en sinds vanmiddag wordt het meer.’ Ojeej! Dat is al lekker snel! Ik zorg dat alles klaar staat voor het geval ik op stel en sprong weg moet. We kletsen nog wat via de app en dan wacht ik rustig af. 

Dan krijg ik maandag nacht om 3.23 een appje: ‘Inmiddels is de verloskundige er en het bad is aan het vollopen.’ Omdat ik weet dat Wendy niet getoucheerd wil worden is dit voor mij wel het teken om te vertrekken. Ik stap in de auto en als ik er bijna ben krijg ik een appje: ‘Even gecheckt, is wel wat bezig maar nog niet heel ver.’ Ships, het is midden in de nacht, ik ben bijna bij ze (toch ruim 35 min rijden), wat moet ik doen? Ik besluit door te rijden en naar ze toe te gaan om te kijken hoe het ervoor staat. Als ik binnen kom zie ik Wendy op de bank zitten, ze is heel rustig en vangt de weeën die komen heel rustig op zonder te puffen. In mijn ogen ziet dit er nog veel te rustig uit (later blijkt dat Wendy gewoon een master is in het opvangen van weeën, want ook in de eindfase deed ze dit zo vredig en rustig), maar op dit moment denk ik; dit gaat nog heel wat uren duren. Ze bieden aan dat ik even op hun bed mag slapen en dat doe ik dan ook, ik kruip onder mijn eigen dekentje en al snel ligt er een kat bovenop me en nog 1 naast me. Wat gezellig! Van 5.00 tot 7.00 lig ik wat te dommelen en hoor ik Martijn snurken vanuit de woonkamer. Als ik bij Wendy wil gaan kijken is ze net terug van een blokje om en zit ze op het balkon met een kop thee naar de vogeltjes te luisteren. Nog steeds ziet het er voor mij veel te rustig uit. Tussentijds was het zelfs even stil gevallen. Samen drinken we een bakkie thee en om 8.00 besluiten we dat ik nog even naar huis ga en het daar verder afwacht. 

De dag gaat voorbij, ik slaap nog wat en werk wat thuis en zorg alvast voor oppas voor mijn zoontje voor de komende nacht voor alle zekerheid. Ik duik er vroeg in en dan gaat om 00.42 de telefoon. Het is Martijn, Wendy zit in bad en het is nu echt bijna zover. Even krijg ik een flashback van het telefoontje dat Myrthe* geboren was, alleen mag ik nu een hele mooie blije gebeurtenis voor ze vastleggen. Ik spring in de auto en rij weer richting Schiedam. Om 1.30 stap ik de woonkamer binnen. Er klinkt een rustgevend muziekje, het is donker in de kamer en Wendy zit in bad. De weeën zien er nu een stuk heftiger uit maar nog steeds geeft ze geen kick. Martijn steunt Wendy waar hij kan, door haar vast te houden, door tegendruk te geven op de onderrug…prachtig om te zien. Ondertussen lopen de katten nieuwsgierig rond, vooral het bad is erg interessant. (later hoor ik dat de grote witte kat, een Main coon die middag al een duik in het bad had genomen!) De verloskundige maakt ondertussen een kop thee en zit heerlijk rustig te breien naast het bad. Af en toe luistert ze naar het hartje van de baby, dat klinkt allemaal prima, ‘als een klein treintje’. Om 2.24 krijgt Wendy een beetje druk die op persdrang begint te lijken. 

Dan geeft ze aan dat ze eigenlijk in bad geen fijne manier kan vinden om te zitten. De verloskundige zegt dat ze dan lekker uit bad moet komen, geen probleem. Voorzichtig stapt ze uit het bad en de verloskundige droogt haar af. Ze hangt even tegen Martijn aan om een wee op te vangen, en daarna tegen de bar. Haar onderrug wordt gemasseerd met een heerlijk geurende olie. 2.42: Wendy wil graag op de baarkruk zitten. Martijn steunt haar en houd haar vast. Ze perst een beetje mee maar nog niet met volle overgave. 3.13: Dan vraagt ze of de vliezen gebroken kunnen worden. Voor haar gevoel gaat dat net het laatste zetje geven. De verloskundige voelt nog even of het helemaal open is, oftewel volledige ontsluiting en dat is zo. Het vruchtwater is prachtig helder. Wendy perst nu mee, maar het laatste gedeelte gaan we op handen en knieën doen geeft de verloskundige aan, dan heb je veel meer controle en minder kans op schade.

Om 3.22 mag Wendy op handen en knieën gaan zitten, met een kussen onder haar knieën. Dit is een fijne houding voor haar en het persen gaat zo goed! ‘Dit is zo, zo OER!’ roept ze. Ik vind het een prachtig gezicht, zo natuurlijk op deze manier. Martijn zit naast Wendy, en ik met de verloskundige aan de kant van de billen. De verloskundige heeft een lampje waarmee we kunnen zien of de baby er al aan komt. Als we een stukje van het hoofdje met een hoop haartjes zien komt Martijn ook even kijken. Wat mooi! Als het hoofdje geboren wordt komt er een enorme golf vruchtwater mee, ik weet het vast te leggen op camera, erg gaaf. Dan komen al heel snel de schoudertjes erachteraan en om 3.47 wordt daar Fauve geboren! Wendy pakt haar aan tussen haar benen door en drukt haar tegen haar borst. Fauve opent meteen haar mooie donkere ogen en kijkt haar mama aan. ‘Ons Fauve-je’ roept Wendy. Daar is ze dan! Ze doet het super, kleurt mooi roze en laat goed van zich horen. 

Voorzichtig wordt Wendy naar de slaapkamer gebracht en daar gaat ze op bed liggen met Fauve op haar borst. Al snel gaat ze op zoek naar de tepel. Nu kunnen ze haar ook mooi bekijken.

Ze toont echt niet als een kindje van 37 weken. Ze heeft bijna geen huidsmeer meer en is gewoon helemaal klaar om geboren te worden geweest. Ze wordt nu nog niet gewogen maar later blijkt dat haar gewicht van 3140 gram ook iets anders zegt dan 37 weken. Op bed wordt de placenta geboren en die bekijken we aandachtig. Hij blijft nog even vastzitten aan Fauve. Dan mag Martijn de navelstreng doorknippen en deze wordt met een navelvetertje afgebonden. Fauve blijft lekker bloot op bloot bij mama liggen, papa ernaast, wat wil je nog meer? Ik besluit dat het voor mij tijd is om te gaan, ik neem afscheid, geef Wendy drie zoenen en Martijn geeft me een dikke knuffel. ‘We zijn zo dankbaar dat je erbij was’, zegt hij. ‘Ik ben enorm dankbaar dat ik erbij mocht zijn, en dat we nu een mooie gebeurtenis samen hebben kunnen delen.’ Had het voor geen goud willen missen. Ik neem afscheid van de verloskundige die ook bijna klaar is met het opruimen en inpakken van de spulletjes en dan trek ik de deur achter me dicht. 

Het is alweer 5.15 als ik richting mijn auto loop. Ik ben op na 2 nachten wakker te zijn geweest, en er loopt een traan over mijn wang. Wat was het een adembenemende geboorte, zo puur, zo natuurlijk, zo op gevoel, met zoveel gevoel…

Ik heb de mooiste baan van de wereld. 

Lieve Martijn en Wendy, heel veel geluk met jullie mooie kleine meid. 

En nogmaals, bedankt dat ik dit moment met jullie mocht delen. 

Liefs, Jessica