Body positivity project- Deel 4: Zwanger worden, zwanger zijn en onzekerheden...

Jessica:

Een korte intro van mij! Ik wilde ook graag een zwangere vrouw fotograferen voor mijn project, en toen ik van Roos hoorde hoe de aanloop naar haar zwangerschappen is geweest besloot ik haar te vragen of ze mee wilde werken. Roos kan enorm goed schrijven, dus haar woorden zullen de foto's ondersteunen.

Roos:

Het altijd heel dubbel geweest in mijn hoofd, aan de ene kant de angst geen kindjes te mogen krijgen en de andere kant zo sterk het gevoel te hebben een geboren moeder te zijn, z’n oermoeder die het wel eventjes allemaal doet...

Ik weet nu dat alles wat je verwacht er anders uit komt te zien en plannen van bepaalde zaken gewoon weg onmogelijk is!!

Het is kerstavond 2015 en ik heb zo zin in de komende dagen!! Omdat er bij ons thuis met feestdagen goed gedronken wordt doen we deze mooie dag samen een vroege test, dit is pas de 2e keer dat we testen dus er is geen stress. Na 3 minuten vieren we samen een klein feestje met de positieve test in onze handen, wat zijn we blij!!

We maken een foto van de test en pakken deze mooi in voor de volgende dag, het kadootje ligt als laatste onder de boom voor mijn moeders verjaardag 2e kerstdag. Magische dagen met een gouden randje dit jaar!!

De weken gaan voorbij en ik voel me geweldig, moe en misselijk maar dat is te doen.

Eindelijk is het 2 februari en mogen we komen voor de eerste echo, we maken nog een super blije foto in de auto en gaan vol verwachting naar de verloskundige.

Op dat moment hadden we allebei totaal geen rekening gehouden met dat er ook iets niet goed kon zijn...

Na wat gekletst te hebben mag ik gaan liggen voor de echo. Het wordt een inwendige echo want het vruchtje is niet goed te zien. De reden hiervoor wordt al snel duidelijk als we zien dat er geen hartslag is...

Er is nog even twijfel over het aantal weken zwanger zijn, maar ik weet precies wanneer mijn eisprong was dus dat is helaas niet het geval.

Helemaal terug gaan naar dat moment lukt mij niet zo goed en het is wat vaag in mijn gedachten. Verbijsterd gaan we naar huis en bellen familie.

Ik heb gekozen om de natuur zijn gang te laten gaan en te wachten tot ik het vruchtje vanzelf ga verliezen. Na een aantal weken is er nog niks gebeurd en maak ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik kies voor medicatie en na een heftige nacht kunnen we gaan proberen deze periode af te sluiten...

De weken erna ben ik zo in de war, waarom mag ik (nog) geen moeder worden? Wat is er mis met mij? Heb ik iets verkeerd gedaan? Het duurde maanden voor ik weer een beetje mezelf was en het rustig in mijn hoofd kreeg.

Precies op de uitgerekend datum hadden we opnieuw een positieve test voor ons liggen!!

We durven op dat moment niet zo goed blij te zijn en het onze familie te vertellen... De afspraak bij de verloskundige staat deze keer iets eerder, heel fijn dat ze daar rekening mee houden.

We zijn zo gespannen als we onderweg zijn en deze keer weten we dus heel goed dat het niet altijd een mooi en leuk beeld is wat we zo gaan zien...

Ergens heb ik zo de hoop, het zal toch niet 2 keer na elkaar mis gaan...

Het kennismakingsgesprek slaan we even over en ik mag gelijk gaan liggen, binnen een aantal seconden verschijnt er een kloppend hartje inbeeld!!! Tranen van geluk en spanning, ow wat zijn we blij!!

De komende weken gaan goed, standaard kwaaltjes en wat onzeker wel. Met 12 weken hebben we de termijn echo, zo leuk om weer naar het mini mensje in mijn buik te gaan kijken!!

Maar dan... geen beweging, geen kloppend hartje... Wat er toen door mij heen ging weet ik nog zo goed; ik wordt nooit moeder... Er kwamen geen tranen, en kwam verder geen gevoel, alleen maar leegte...

Stil zijn we naar huis gegaan en hebben thuis ook niet veel gezegd.

De volgende dag maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog, het moest weg en zo snel mogelijk!!

Snel achter ons laten en door gaan, zo zelfde periode als de vorige keer wil ik echt niet. Dit was even makkelijk gezegd en met mij hoofd besloten, later kwam pas het gevoel dat ik ook dit zeker moest verwerken en niet zomaar even door kon gaan...

Samen met een vriendin staarde ik de volgende dag naar het echo scherm, het drong nu pas echt door dat er een klein meisje te zien was dat niet bewoog... Ik kon niet nadenken en maakte de afspraak voor curettage en eenmaal buiten kwam de paniek. Ik wil dit niet!!! Wat gebeurd er nou allemaal... Terug naar binnen en toch voor medicatie gekozen, deze mocht ik ophalen op de verlosafdeling wat best heftig was en wat ik achteraf echt niet snap.

De medicatie is pijnlijk zowel lichamelijk als mentaal. Je gaat liggen brengt het in en probeert te slapen wetend dat het straks opgang komt en er een miskraam volgt. Voor mij voelde dit, ookal was het vroeg, als het verliezen van een kindje.

Het vertrouwen in mijn lijf was weg en ik voelde mij mislukt als vrouw... Natuurlijk wist ik wel dat ik er niks aan kon doen, maar zo voelde het. Ook dacht ik aan al die vrouwen die dit ook meemaakte en misschien wel jaren bezig waren, dan voelde ik mij weer een aansteller en probeerde de draad weer op te pakken.

Achteraf kan ik zeggen dat het toen niet zo goed met mij ging en het duurde nu ook best wel even voor ik alles weer op een rijtje had in mijn hoofd. We konden uitlaten zoeken of er een medische reden was voor de miskramen, dit wilde we niet. We kozen er voor het nogmaals te proberen en mocht dat niet goed aflopen we dan het onderzoek zouden starten.

Zwanger wordt is blijkbaar niet het probleem want toen we besloten in mei 2017 dat we er weer klaar voor waren, was ik gelijk zwanger.

Weer die voorzichtig blijdschap en de altijd aanwezige onzekerheid, heel naar!!

Maar ik wilde niet klagen want ik was ZWANGER!!

De 9 weken echo zag er goed uit, maar wat zei het nou allemaal... Wachten tot de 12 weken echo en ons zelf er door heen slepen was een intense periode. Ook deze echo zag er goed uit maar er kwam geen rust. Constant bleef ik bang en kon ik niet genieten van het wonder dat in mij groeide. Ik vond dit zo jammer en ben hulp gaan zoeken zodat ik ook kon genieten van deze mooi tijd. Rond de 20 weken heb ik de rust gevonden en het vertrouwen in mijn lichaam.

Al met al was het een fijne zwangerschap met niet heel veel klachten. Tegen het einde kwam er wel steeds vaker paniek en angst dat ik iets fout zou doen en geen levend kindje op de wereld zou zetten...

Met 37,5 weken kreeg ik in de nacht weeën, en is Jesse na 4 uurtjes geboren. Het ging heel snel en er was geen tijd om na te denken over angsten. Het was een mooie bevalling met een goede afloop. Wat waren wij trots!!

Als Vincent mij niet na 3 maanden duidelijk had gemaakt dat het echt nog best vroeg was om nog een kindje te wensen, had ik het toen alweer graag willen proberen. Gooi het maar op de hormonen, haha.

Jesse is 1,5 jaar als het dan toch echt wel gaat kriebelen en we besluiten het te proberen. Ik vind het zo spannend, wat als het niet lukt? Wat als het weer mis gaat? Ergens denk ik ook waarom zouden we, het is goed zo! Jesse is een fijn relaxt mannetje en waarom laten we het niet zo...

Na 3 maanden was ik voor de 4e keer zwanger en begonnen de zorgen. Jammer vind ik het dat dit weer zo overheerste de eerst weken. Waarschijnlijk ook een stukje zelf bescherming. De eerste echo’s waren goed, ik was moe en de eerste 4 maanden heel de dag kotsmisselijk.

Ik hoopte na de 20 weken echo ook deze keer iets rustiger te worden, gelukkig was dit zo en kon ik steeds meer gaan genieten en vertrouwen hebben in mijn lijf, die weer een mooi mensje aan het maken is.

Diep in mijn hart zou ik graag een groot gezin willen met wel 4 kindjes. Als ik met mijn hoofd denk vind ik dat we in onze handjes mogen knijpen als er straks 2 gezonde mannetjes bij ons wonen en is het goed zo.

Zwanger zijn vind zo magisch!!! Er groeit nieuwe leven in een vrouw. Natuurlijk is het soms ook echt wel zwaar en zeker als er al een kindje rond loopt, nog steeds heb ik altijd in mijn hoofd, niet klagen het is maar zo kort en er zijn vrouwen die dit geluk nooit meemaken. Wees gezegend 💛