Body positivity project- Deel 2: Als je gevangen zit in je eigen lichaam.

Leven met constante pijn, volgepropt met medicatie met geen vooruitzicht op genezing of verbetering. 34 jaar jong, maar niet kunnen doen wat anderen van jouw leeftijd doen. 2 prachtige kindjes, maar soms zoveel pijn hebben dat je zelf niet eens je bed uit komt. Niet kunnen werken, sporten, of andere zo vanzelfsprekende dingen... dit is het leven van F.

Ik ken F. al heel lang, ik was bij de geboorte van haar beide kindjes en doordat we beide met chronische rugpijn leven hadden we al snel een connectie. toen F. reageerde op mijn foto's, nog voor ik een oproepje plaatste vroeg ik aan haar: 'durf je?' Ze stuurde een berichtje terug dat ze het prachtig vond, maar haar lijf echt niet mooi nu...opgeblazen buik door de medicatie, onzeker...en alles wat ik hoorde in mijn hoofd was: 'jij bent perfect voor mijn project'. Wat nou als ik jouw leven een beetje kan veranderen? Wat nou als het mij lukt dat jij je weer mooi voelt, dat ik je kan laten zien hoe jouw man je ziet...en jij weer van jezelf en je lijf kunt gaan houden? Wat als....

Dus we spraken af. Het shoppen voor mooi ondergoed is eigenlijk al stap 1 van de 'therapie'. Je geestelijk voorbereiden, toch ietwat sexy ondergoed passen en jezelf dat ook durven gunnen. Dat had ze in jaren niet meer gedaan vertelde ze.

En toen was de dag daar, we dronken eerst even wat thee en kletsen over koetjes en kalfjes. Even ontspannen, en toen samen naar boven. Daar stond je dan, zo kwetsbaar in je mooie nieuwe bh maar met je rok nog aan hoog over je buik getrokken. Hier moest ik de tijd voor nemen. We kletsen nog meer, we gingen diep....zo diep dat ze in tranen uitbarstte en zo ik ook. Daar stonden we dan. Maar wat was dit mooi. Dit was zo nodig. Dus ik vroeg of ze er klaar voor was haar rok uit te doen...en we begonnen met het maken van de eerste foto's.

Gedurende het maken van de foto's zag ik haar veranderen, ze kwam zelf met poses en ik zag het comfort met haar eigen lijf toenemen. Ze durfde het aan te raken, steeds liefdevoller. Er kwam een steeds grotere lach op haar gezicht en we maakten grapjes. Dit voelde echt als een heel proces, een transformatie.

Ik ging voldaan en emotioneel naar huis, ging met de foto's aan de slag (ik heb niets aan haar lijf gephotoshopped) en een dag later stuurde ik haar de eerste beelden...

De reacties spreken voor zich:

Hoe F. de shoot vond:

In mijn woorden vertellen wat dit, de fotoshoot, heeft gedaan voor en met mij.

Ik vind het moeilijk, heel erg moeilijk, om dit in de juiste woorden te vertellen. Ik vond het dood eng om deze foto's te maken maar gek genoeg voelt het schrijven als nog meer bloot geven dan de foto's zelf.

honderden woorden en emoties die door mij heen spoken. Maar bovenal trots! Trots dat ik het durfde, het echt gedaan heb. Ik ben voor de eerste keer in zeker 14 jaar trots op een foto van mezelf. Voor de eerste keer dat ik naar een foto kijk en denk, oh wat mooi! Ben ik dit echt zelf? Ik zag mezelf absoluut niet zoals het op de foto's te zien is.

Ik zag de foto's van Jessica en reageerde dat ik het echt een prachtige foto vond. Ze vroeg aan mij, Durf je? Alles in mij riep echt niet! Ik vind het prachtig maar dit kan ik niet doen. Ik vertelde aan J. , mijn man, wat Jessica had gevraagd en liet hem de foto zien. Het eerste wat hij zei, doen! Misschien zie je jezelf dan eens een keer hoe ik je zie, je bent prachtig.

Ik durfde nog steeds niet en had eigenlijk besloten dat dit gewoon niks voor mij was. Ik moest even alleen de deur uit en stapte in de auto. Als er ergens een plek is waar ik altijd heerlijk kan nadenken is het in de auto. Van alles schoot er nog door mij heen ik kon de foto en Jessica haar vraag niet uit mijn hoofd zetten.

Ik durf deze foto's niet te maken en waarom niet?

Ik vind mezelf niet mooi en mijn lijf al helemaal niet. De enige keren dat ik mijzelf mooi vond was tijdens de zwangerschappen. Jaren lang was ik door de morfine eerst zo ontzettend mager dat  je elk botje kon tellen. Later veranderde dit en kreeg ik een gezond gewicht maar in mijn hoofd vormde dit tot veel te dik. Mensen die je een tijd niet hebt gezien die zowel goed bedoelde opmerkingen als rot opmerkingen maken, je bent wel lekker aan gekomen he! Goh wat heb je ronde billen! Je bent wel aangekomen he! Oh dat had ik ook toen ik dik was! Zetten zich vast in mijn hoofd als, zie je wel iedereen ziet het zelfde als ik dik rond en lelijk.

Door de morfine en andere medicatie zet mijn buik heel erg op. Soms is dit zo opgeblazen dat mijn buik ronder is dan tijdens beide zwangerschappen. Het liefst verstop ik mij onder wijde kleding en een bikini of badpak alleen in de tuin als er niemand thuis is, ook mijn man moet dan aan het werk zijn. Hoe zou ik dan deze foto's durven maken? Maar het zijn wel hele mooie foto's en stel nou dat ik dit wel durf en dat ik mijzelf dan anders zou kunnen. zien? Als ik later op terug kan kijken en dan niet denk had ik mezelf maar anders bekeken? Als er iemand was bij wie ik dit durfde is het Jessica en als er iemand is die kan toveren met foto's die elke emotie vangt en je een verhaal verteld zonder woorden is het Jessica. Het leek wel een tenniswedstrijd in mijn hoofd.

Op de terug weg in de auto ging er een knop om, ik ga dit doen. Nog op de parkeerplaats stuurde ik Jessica een berichtje, Jess ik heb nagedacht en ja ik wil het doen. Ik vind het echt dood eng maar ik ga het doen. Misschien is dit juist goed voor mij! Misschien zie ik mijzelf anders, kan ik later terug kijken en zie ik meer dan alleen een lijf dat ik niet mooi vind. Zie ik meer dan een lijf waar ik boos op bent. Een lijf dat voelt als een gevangenis en dat faalt omdat ik zoveel meer wil doen dan dat kan. Zie ik misschien wat J. ziet of beter gezegd misschien geloof ik dan wat hij zegt en "gooi" ik hem niet meer snel de badkamer uit als ik daar net naakt sta. 

De dag voordat Jessica kwam was ik zo ontzettend zenuwachtig. Ik wil iets moois aan zei ik, nieuwe bh's kopen was iets dat al heel erg lang op de planning stond maar wat ik domweg negeerde. Want jezelf in een pashokje bekijken? Jezelf laten zien aan een verkoopster want ja ik moest echt even iemand laten mee kijken voor de juiste maat. Ik zag er heel erg tegen op en deed het dus maar gewoon niet. De mooie setjes lagen klaar en met nog meer zenuwen ging ik naar bed.

10.00 uur zou Jessica komen al vroeg was ik in de weer met van alles. Ik verheugde mij er op Jessica te zien, onze kindjes aan haar te laten zien. Jessica zag onze kindjes beide eerder dan ik ze zelf zag en heeft een heeft een heel speciaal plekje in ons hart. Na dat we eerst even geklets hebben en ons dochtertje die echt niks maar dan ook niks van anderen moet hebben uit haar zelf naar Jessica liep op haar schoot klom en tegen haar aan ging liggen, wij stonden zo vol verbazing! Hoe kan dit? Niemand anders dan vooral mama kan haar vasthouden, zelf papa niet als ze daar geen zin in heeft! Als ons zo eenkennige meisje zoveel vertrouwen heeft in haar snap je wel waarom Jessica de enige is bij wie ik dit zou kunnen doen.

Eenmaal boven liet ik Jessica de gekochte setjes zien en waren we nog wat aan kletsen.

Jessica wist dat ik een tijdje terug nieuwe MRI scans gekregen heb en dat deze niet goed waren. Ze vroeg hier naar en op z'n moment antwoord ik het liefst zo snel mogelijk en schakel elke emotie uit. Anders ga huilen ben ik boos verdrietig en teleurgesteld. En hallo ik had met heel veel zenuwen mijn make-up op gedaan die wilde ik er nu niet van af huilen. Helaas, zoals ik had kunnen weten, ging dit natuurlijk niet! Zowel ik als Jessica stonden samen in tranen, Een stiekeme dikke knuffel en samen kunnen lachen. Dit was fijn en ik denk ook nodig.

We gingen aan de slag Jessica had wat mooie poses in gedachte en vroeg of dat ging lukken. Natuurlijk lukt dat een extra shotje morfine er in en we gaan er voor. De eerste pose voelde als topsporten mijn hart klopte zo wat mijn lijf uit, mijn gezicht verstopt in de matras en in mijn hoofd vormde een beeld van een olifant die circustrucjes aan het uitvoeren was. Langzaam aan kon ik wat meer ontspannen en dacht ik kom op ga er voor het is nu of nooit! Zoals ik tegen Jessica ook zei bij een bevalling geef je je bloot maar dit voelde als zoveel bloter geven dan tijdens de geboorte van onze kindjes. Bij de bevalling heb je gewoon niet door dat Jessica er is en nu sta je letterlijk voor de camera.

Het zat er op ik had het echt gedaan! En alleen dat al zorgde er voor dat ik trots was op mezelf Dit was z'n grote stap. Dit vond ik zo eng! Mijn man was meer dan nieuwsgierig en vroeg de oren van mijn hoofd, hoe moest je staan? Doe eens voor? Echt niet we wachten de foto's wel af zei ik. Toen Jessica mij de eerste foto's stuurde heb ik ze eerst alleen rustig bestudeerd, ingezoomd uit gezoomd en aan alle kanten bekeken. Deze foto's vond ik mooi, heel mooi! Hoe kon dit? Dit klopt zo niet met het beeld dat ik in mijn hoofd van mij zelf. Deze foto's lieten een vrouwelijk lichaam zien, sexy maar niet ordinair, romantisch en het leek helemaal niet op een circus olifant! Ben ik dit echt? Zijn de foto's dan bewerkt ging er door mijn hoofd? Nee, er is niks gefotoshopt vertelde Jessica mij.

Deze foto's geven mij zoveel meer dan alleen een mooie foto! Deze foto's hebben mij geloof kracht en trots gegeven. Deze foto's laten mij zien dat ik wel trots kan en mag zijn op mezelf. Niet alleen op een mooie foto en mijn lijf maar ook op het feit dat ik dit durfde! Dat ik het echt gedaan heb! Dat ik mijn man niet de badkamer uit hoef te sturen als ik mij aan het omkleden ben of onder de douche stap. Dat die bikini of het badpak echt wel aan kan als mijn man thuis is. Dat er niet altijd wijde kleding aan hoeft. 

Ja ik ben niet meer zo mager als het ooit was. Ja, ik ben voller en ronder. Ja, er zijn twee kindjes uit dit lijf gekomen. Ja, het lijf is "stuk" en doet zoveel niet wat ik wel zou willen. Ja mijn buik zet vaak zo op. Maar ik kan er wel trots op zijn. Er is namelijk zoveel meer dan alleen al deze negatieve dingen en dat heeft Jessica mij gegeven met deze foto's, met dit proces en daar ben ik Jessica maar ook mijzelf ontzettend dankbaar voor. 

Ik weet zeker dat ik niet de enige ben met z'n beeld in haar hoofd. Dat er met mij nog zoveel vrouwen zijn die zichzelf niet mooi vinden. Die onzeker zijn over hun lijf. Die een compliment niet geloven. Die net als ik zouden reageren als er gevraagd werd om zulke foto's van haar zelf te laten maken. Hiervoor zou ik tegen een anderen vrouw zeggen, doe normaal je bent mooi! Je ziet jezelf anders dan anderen je zien. Want ja dit tegen een ander zeggen is zoveel makkelijker dan tegen jezelf zeggen laat staan er echt in te geloven. Maar nu zeg ik dit niet alleen omdat dat tegen een anderen vrouw zeggen makkelijker is. Nu zeg ik dit omdat ik het zo voel omdat ik het zelf kan zien door naar de foto's te kijken die Jessica gemaakt heeft. Nu zou ik zeggen lieve vrouw je bent mooi, echt mooi!

Laat foto's maken van jezelf, foto's die je verschrikkelijk eng vind. Foto's die jou zoveel meer geven dan alleen een mooie foto. Een foto en het proces naar deze foto's toe geeft je zoveel meer, geloof vertrouwen trots liefde en zelf respect! Want wat de reden ook is dat je jezelf niet mooi vind, ziekte, geboortes, ouder worden, aankomen of afvallen te mager zijn of dikker zijn om welke rede dan ook ik kan voor 100% zeggen het beeld in je hooft klopt niet met wat de werkelijkheid is. Ik ben nog steeds ontzettend zenuwachtig om deze foto's en dit verhaal te tonen aan de buitenwereld. Maar ik doe het omdat ik trots ben en hoop dat ik heel veel vrouwen kan vertellen en laten zien, je bent mooi! Echt mooi en gun het jezelf omdat ook te zien en ervaren. Een goed zelfbeeld en vertrouwen in jezelf geeft je zo ontzettend veel kracht en zelf liefde!

liefs, F.