Bevallen van drie kindjes en er maar twee mee naar huis kunnen nemen...

-Trigger warning!-

Deze blog gaat over het verlies van een kindje. Dit kan voor sommigen als schokkend ervaren worden. De ouders hebben ervoor gekozen om enkel anonieme beelden te gebruiken. Noem dan in de reacties ook niet hun namen mocht je ze toch herkennen. Dank je wel. 

Via een oproepje in de groep van Earlybirdsfotografie kwam ik in contact met D. en S. D. is in verwachting van een drieling, maar voor 1 van de kindjes is de prognose zo slecht dat verwacht wordt dat het direct na de geboorte zal overlijden.  Daarom zochten ze ook een geschikte fotograaf die foto's zou kunnen maken van niet alleen het kindje dat het niet zou aan halen, maar ook een foto van alledrie samen als dat kon. Ik heb hier ervaring mee en bood ze aan dit voor ze te verzorgen. 

Tijdens het contact vroeg ik of het niet fijn was als ik al bij de bevalling was, omdat alles daarna zo hectisch verloopt dat het moeilijk is om 'in te springen' op het juiste moment. Doordat ze het best eng vonden hoe het kindje eraan toen zou zijn met de verwachting dat de blaas buiten de buik zou groeien besloten ze mij er echt pas na de geboorte erbij te willen. Prima natuurlijk. We hielden nauw contact en de laatste weken waren een enorme achtbaan voor D. en S.  Het kindje met de problemen bleek niet een meisje te zijn maar een jongen! 2 meiden en 1 jongen samen in die grote buik. Van een hele slechte prognose werd er nog geen 2 weken voor de geboorte ook verteld dat het allemaal wel mee zou vallen met het jongetje, wat een week later toch weer werd teruggedraaid. 

D. lag alweer even opgenomen in het ziekenhuis en met 32 weken bleek dat 1 van de meisje niet genoeg meer kreeg via de navelstreng, en werd besloten de kindjes te halen op dinsdag 16 januari. Ik regelde oppas voor die dag en de planning was dat de keizersnede om 10.30 plaats zou vinden. Zodra ze de ok op zouden gaan zou ik gaan rijden zodat ik ze erna zou treffen.  Dan belt D. om 9.00, ze gaan nu al naar de o.k.! Ohjee...ik spring in de auto en op het moment dat ik weg wil rijden appte ze: 'rustig aan er is een spoedje tussen gekomen'. Ik haal opgelucht adem en besluit toch al te gaan rijden. 

Een uurtje later ontmoet ik D. en S. voor het eerst in het echt maar het voelt al heel vertrouwd door het vele contact dat we al gehad hebben. Wat een mooie buik heeft ze, niet te geloven dat er 3 kindjes in zitten! De verpleegkundige haalt een set kleding voor op de o.k. voor S. en ook voor mij. Ik zeg niets en kleed me netjes om. Hoe fijn zou het zijn als ik nu toch mee zou kunnen, D. en S. willen dit ook graag en dus kleed ik me ook om en wachten we op het startsein. D. laat mij nog even een 3d echo zien van het drietal en we zijn benieuwd in hoeverre ze daar straks op lijken. 

Dan is het zover, we mogen richting de o.k. Ik neem mijn camera's mee en fotografeer alles voor ze. De laatste momenten met dikke buik, hierna barst alle hectiek los en we weten niet hoe alles gaat lopen. Er liggen drie mutsjes klaar met de nummers van de baby's erop. Baby 2 is de zieke baby, en daar zal ik me dan ook zoveel mogelijk op focussen.  D. moet een mondkapje voor omdat ze door alle stress een koortslip heeft opgelopen. Als we op de o.k. komen zijn er veel, heel veel mensen. Een team voor elk kindje. Voor D. is het extreem belangrijk dat er rust om haar heen is, in verband met niet aangeboren hersenletsel en de mensen die niet gelijk nodig zijn worden vriendelijk naar de baby opvangkamer gestuurd. 

Ik ga op een krukje zitten in een hoekje en zorg dat ik niet in de weg zit. Er staan 3 kleine wiegjes klaar. S. houd D. vast als ze de ruggenprik krijgt en dan is iedereen er klaar voor. Nog even en de kindjes worden geboren. 

Baby 1.

Baby 2.

Baby 3.

Als eerst wordt baby 1 geboren, het grootste meisje van de 2. Ze komt ter wereld met haar voetjes eerst en wordt voorzichtig ondersteboven uit de buik getild. Ze huilt en wordt meegenomen naar de opvangkamer ernaast. Dan is het tijd voor haar broertje oftewel baby2. Hij ligt wel met zijn hoofdje richting uitgang en ik zie al snel een bolletje met haar verschijnen. Baby 2 zit strak in de vliezen en ze worden voorzichtig doorgeknipt. Het vlies blijft als een helm over zijn hoofdje zitten als hij eruit komt. Hij maakt geen geluid en ik zie direct dat zijn buikje er totaal niet eng uit ziet. Ook hij wordt meegenomen naar de opvangkamer. Dan komt de kleinste van de drie ter wereld. Net als haar zus met de voetjes eerst. Een klein dapper meisje dat nu even baby 3 is. Ze laat van zich horen en mag dan ook mee. 

Baby 3.

Baby 1.

Baby 2, het jongetje

De kindjes worden op een opvangtafel voorzien van zuurstof. Bij baby 2 duurde het even voor hij ergens op reageert maar na ongeveer 10 minuten gaan dan toch zijn oogjes open en krijgt hij een betere kleur. De artsen doen wat ze kunnen voor hem maar hij heeft het zichbaar enorm moeilijk. Nu is het belangrijk dat mama hem kan zien, die inmiddels weer netjes dichtgemaakt is. Baby 2 mag even mee de o.k. op met couveuse en al en er wordt besloten dat hij mee mag naar de verkoeverkamer. De meiden gaan naar de nicu, die zijn stabiel en daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. 

Op de verkoeverkamer mag D. hem dan voor het eerst vasthouden. Al snel wordt duidelijk dat hij dit gevecht niet gaat redden. De arsten hebben gedaan voor hem wat mogelijk en menselijk was in deze situatie en hij mag warm bij mama op haar borst in slaap vallen. Met D. gaat het lichamelijk goed dus ze mogen snel naar hun kamer alleen zodat ze nog even van hun zoontje kunnen genieten. Wat is hij mooi, met zijn rossige krulhaartjes, zijn perfecte kleine vingertjes, zijn schattige roze voetjes en zijn oortjes die nog opgevouwen zitten. 

Hij heeft geen pijn, maar slaapt vredig in omarmd door de warmte en liefde van papa en mama. Het duurt lang voor zijn hartje het ook echt opgeeft. En op dat moment breekt de zon door op die regenachtige sombere dag. Bestemming bereikt, zo voelt het. Wat mooi dat hij de kans heeft gehad om zijn papa en mama te ontmoeten, wat mooi dat papa en mama hem hebben kunnen horen, voelen, ruiken en zelfs even hebben kunnen aankijken. Hoe verdrietig het ook is, dit is in deze situatie wel het mooist hoe het had kunnen verlopen. Dat gevoel van dankbaarheid overheerst. 

De allergrootste wens van D. en S. was om een foto te hebben van de drieling compleet. Ik had dit stiekem al verteld aan de verpleging en op de afdeling van de meiden werd het daar al klaar voor gemaakt. Met bed en al ging D. mee en daar kon ze haar meisje voor het eerst bekijken en vasthouden. Wat was het fijn om die kleine poppetjes zo op haar borst te zien liggen.  Wat een geluk, wat een mix aan emoties. Dan mag hun kleine broertje even tussen hun in liggen, voor de aller laatste keer compleet. Niet te bevatten dat ze samen in die buik zaten een paar uur geleden. De meisjes doen het super goed gelukkig. 

Genietend van de meiden laat ik ze achter. Wat een dag. Wat een achtbaan aan emoties, blijdschap en verdriet zo dicht bij elkaar. Maar wat heb ik een voldaan gevoel. Het gevoel van vrede met de situatie overheerst, en dat komt vooral hoe D. en S. ermee om gaan, hoe goed ze worden opgevangen en toch ook dat dit ook de verwachting was....de uurtjes dat hun zoontje bij hun was waren echt een cadeautje. 

Lieve D. en S., heel veel geluk met jullie meisjes, en sterkte met het verlies van jullie kleine kanjer. Wat is hij dapper geweest om het zo lang vol te houden dat zijn zusjes wel gezond ter wereld konden komen. Ik ben dankbaar dat ik deze dag met jullie heb mogen delen. 

Liefs, Jessica